Η παρακάτω ανάρτηση της Ψυχολόγου Μαρίας Αϊβαζίδου μας έδωσε έμπνευση και μας έκανε να αναρωτηθούμε: Έως πότε μπορεί κάποιος να βάζει πρώτες τις ανάγκες των άλλων και να παραμελεί το ίδιο του τον εαυτό;
«Ήσουν πάντα το "καλό παιδί", εκεί παρόν για όλους, όταν σε χρειάστηκαν όταν σε ζήτησαν, δίχως ώρες και αριθμούς.
Όταν έπεσαν τους σήκωσες, όταν είχαν ανάγκη τους σκέπασες, όταν σε αγνόησαν τους δικαιολόγησες, όταν σε αρνήθηκαν τους συγχώρησες.
Ήσουν πάντα παρόν για όλους, ξεχνώντας όμως κάποιον, τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γι' αυτό και εκείνος σε εκδικήθηκε τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες. Γιατί λησμόνησες κάτι πολύ σημαντικό...
Ότι τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αγάπη που δείχνεις στους άλλους έχει ανάγκη και ο εαυτός σου.
Μα εσύ δεν τον αγάπησες ποτέ κι ας στο ζητούσε εκείνος με χίλιους τρόπους...»
