Εμένα με έπιανε πάντα ένας κόμπος όταν γύριζα στο σπίτι μου. Δεν ήξερα τι θα φέρει το άνοιγμα της πόρτας. Ποια φασαρία θα ξεκινήσει και ποιες φωνές θα ακούσω... Κι έτσι πάντα ένιωθα ταραχή και ανασφάλεια.
Μεγαλώνοντας μου έλειπε και μου λείπει αυτό που λένε "πατρικό" και που μέσα του κρύβονται όλες οι όμορφες νεανικές αναμνήσεις...
Όταν μου πηγαίνουν τα πράγματα στραβά, δεν υπάρχει αυτό το πατρικό να μου δώσει μια ανάσα από την καθημερινότητα. Και τώρα πια δεν πειράζει, μεγάλωσα! Τότε όμως;
Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά μας να αισθάνονται όμορφα και χαρούμενα στο χώρο που ζούνε. Να μην φοβούνται! Να ξέρουν πως εκεί υπάρχει για εκείνα ένα χάδι και μια συμβουλή! Να ζεστό φαγητό που μέσα του θα κρύβει όλη την τρυφερότητα του κόσμου! Να νιώθουν πως εκεί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τα βλάψει.
Μόνο τότε θα το νιώθουν για όλη τους τη ζωή καταφύγιο! Το μέρος που πάντα θα επιστρέφουν για να ξαποστάσουν από τα απρόβλεπτα της ζωής, έστω και για μία τόσα δα μικρή στιγμή.
Τα παιδιά μας στρεσάρονται καθημερινά με τις απαιτήσεις για τον κόσμο που φτιάξαμε... Ας μην τα πανικοβάλλουμε και μέσα στο καταφύγιό τους...
Εκεί μέσα χτίζεται η προσωπικότητα τους.
