Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι περήφανη και τα για τα δυο παιδιά μου και στηρίζω πάντα τα όνειρα και τα ενδιαφέροντά τους. Ωστόσο, δεν είμαι καθόλου περήφανη για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μου, καθώς οι διαφορές ανάμεσα στα σχολεία τους είναι χαοτικές! Θα αφήσω στην άκρη την κατάσταση των σχολικών αιθουσών, την καθαριότητα και το πόσο φροντισμένα είναι τα δυο γυμνάσια των γιων μου, και θα μιλήσω για τις πιο ουσιαστικές διαφορές που τελικά είναι υπεύθυνες για τη διαμόρφωση χαρακτήρα, την ασφάλεια και την απόκτηση γενικής παιδείας των μαθητών.
Ασφάλεια
Δεν μπορώ να μην ξεκινήσω από το σοκ που έπαθα όταν αντιλήφθηκα πως, στο δημόσιο γυμνάσιο - λύκειο της γειτονιάς, η εξώπορτα είναι σχεδόν πάντα ανοιχτή. Οι μαθητές μπορούν να φύγουν την 2η ώρα από το σχολείο τους και να επιστρέψουν την 3η, χωρίς την παραμικρή επίπτωση. Τη στιγμή, δηλαδή, που ο γονιός νομίζει πως το παιδί του είναι ασφαλές στο σχολείο, εκείνο περιφέρεται στους δρόμους χωρίς να καν το υποψιάζεται! Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που οι ωριαίες απουσίες συσσωρεύονται και, στο τέλος της χρονιάς, οι γονείς απορούν πώς γίνεται τα παιδιά τους να κινδυνεύουν να μείνουν.
Περιττό να σας πω πως, στο πρότυπο γυμνάσιο, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Η πόρτα είναι πάντα κλειστή κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, ενώ, αν ένας μαθητής αργήσει (ή δεν πάει καθόλου) την 1η ώρα, ο γυμνασιάρχης επικοινωνεί κατευθείαν με τον γονιό για να τον ενημερώσει.
Μόρφωση
Η άλλη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δυο γυμνάσια, είναι και ο βασικός λόγος που στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο: να μάθουν γράμματα! Καταλαβαίνω ότι σε ένα πρότυπο σχολείο φοιτούν μαθητές που αγαπούν τη μελέτη και, ως εκ τούτου, το επίπεδο είναι κατά κανόνα πιο υψηλό, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί το επίπεδο σε ένα δημόσιο σχολείο πρέπει να είναι τόσο χαμηλό...
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, το δημόσιο σχολείο της γειτονιάς είχε ελλείψεις σε καθηγητές για πάνω από 3 μήνες με αποτέλεσμα ο γιος μου να μην κάνει καθόλου γαλλικά και χημεία το Α' τετράμηνο. Επίσης, στην τάξη του θεωρείται αριστούχος ενώ διαβάζει 10 φορές λιγότερο από τον μεγάλο του αδερφό, ο οποίος θεωρείται μέτριος. Το ενδιαφέρον των καθηγητών δεν είναι πάντα το αναμενόμενο, ενώ συχνά οι σχολικές αίθουσες μετατρέπονται σε αρένες χωρίς ουσιαστικές επιπτώσεις στους ταραξίες.
Θεωρώ απαράδεκτο το ότι ένα παιδί του δημόσιου γυμνασίου δεν παίρνει ούτε τις βασικές γενικές γνώσεις αλλά ούτε τα κίνητρα για να αγαπήσει τη μάθηση, να βάλει στόχους και να προχωρήσει στη ζωή του. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι μέτριοι μαθητές που καταλήγουν στο σχολείο της γειτονιάς έχουν περισσότερη ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα τους ενθαρρύνουν και θα τους βοηθήσουν να μορφωθούν.
Ανοχή και ατιμωρησία
Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση στο σχολείο του μικρού μου γιου, είναι πως αρκετοί μαθητές νομίζουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς τον φόβο της τιμωρίας. Και πριν βιαστείτε να με κρίνετε, δεν αγαπώ καθόλου την τιμωρία! Ωστόσο, αγαπώ πολύ τα ασφαλή όρια που μπαίνουν με τρυφερότητα και αγάπη. Δυστυχώς, όμως, στο δημόσιο της γειτονιάς φαίνεται πως τα όρια έχουν ξεχειλώσει προ πολλού και δεν κάνει κανείς κάτι γι΄αυτό.
Το αποτέλεσμα είναι να κάνουμε κακό σε 12χρονα, 13χρονα και 14χρονα παιδιά που, αντί να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον με αγάπη, δικαιοσύνη και ισορροπία, συζητάμε καθημερνά για την αύξηση της ενδοσχολικής βίας, για ανήλικους θύτες και τραυματισμένα θύματα.
Ως μητέρα με δυο υπέροχα παιδιά, τα οποία αγαπώ εξίσου, νιώθω απογοητευμένη που το πρότυπο σχολείο υποστηρίζει και αγκαλιάζει με τόση φροντίδα τον μεγάλο μου γιο, ενώ το δημόσιο σχολείο αποκαρδιώνει και απομακρύνει τον μικρό μου γιο από τους στόχους του. Τείνω να πιστεύω πως, αν δεν ασχοληθώ εγώ μαζί του, το σχολείο θα του προσφέρει ελάχιστα τόσο σε γνώσεις και δεξιότητες, όσο και σε διαμόρφωση χαρακτήρα. Και αναρωτιέμαι ως φορολογούμενος πολίτης: είναι αυτό αποτελεσματική παιδεία; Δεν θα έπρεπε να είναι όλα τα σχολεία όπως τα πρότυπα;
Από φίλη αναγνώστρια που θέλει να παραμείνει ανώνυμη
