Είναι η μοναδική μου ευκαιρία να περάσω χρόνο με τον εαυτό μου, να χαλαρώσω και να πιω έναν καφέ με την ησυχία μου. Ωστόσο, οι άλλοι γονείς με καλούν συνέχεια. Μας θέλουν όλους εκεί...
Τελικά, περνάς τον χρόνο σου επιβλέποντας όχι μόνο το δικό σου παιδί, αλλά και τα δεκάδες πιτσιρίκια που τρέχουν πάνω κάτω και αναρωτιέσαι ποιο θα πέσει και θα τσακιστεί πρώτο.
Περνάς το απόγευμα του Σαββάτου ακούγοντας παιδάκια να φωνάζουν, να στριγκλίζουν και να κάνουν φασαρία, και επιστρέφεις σπίτι με ημικρανία. Η ηχορύπανση στα παιδικά πάρτι φτάνει σε τόσο υψηλά επίπεδα, που παρακαλάς να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα για να πας σπίτι σου να ηρεμήσεις.
Στα παιδικά πάρτι, καταλήγεις να συζητάς τα ίδια και τα ίδια με όλες τις συγκεντρωμένες μαμάδες, ενώ βαθιά μέσα σου θέλεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ακούς για χιλιοστή φορά τη μαμά της Μαιρούλας να εξηγεί πώς διαβάζει την αριστούχα κόρη της, τη μαμά του Γιαννάκη να κατηγορεί τη δασκάλα και τη μαμά της Ερωφίλης να διηγείται τον τραυματικό τοκετό της.
Τα θέματα συζήτησης περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στα παιδιά μας, λες και υπάρχει ένας ρητός άγραφος κανόνας που μας απαγορεύει να μιλήσουμε για τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα της ζωής μας.
Τελικά, καταλήγουμε να συγκρίνουμε τα παιδιά μας, κάνοντας όλες υπερπροσπάθεια να αποδείξουμε ότι το δικό μας είναι το καλύτερο της τάξης (που σιγά που το πιστεύουμε...).
Στο μεσοδιάστημα, έχουμε χωρίσει δύο συμμαθητές που έχουν πιαστεί στα χέρια, έχουμε επιπλήξει το βλαστάρι μας επειδή τρώει και δεύτερο κομμάτι τούρτα, έχουμε βάλει τις φωνές σε ένα άσχετο πιτσιρίκι που κρέμεται από τα κάγκελα, έχουμε τσακωθεί μεταξύ μας για το ποιο είναι το καλύτερο παιδαγωγικό σύστημα κι έχουμε ακούσει στην καλύτερη χιλιάδες παιδικά τραγούδια, και στη χειρότερη σκυλάδικα και τραπ.
Γι΄αυτό σας λέω: Δεν αντέχω να πηγαίνω στα παιδικά πάρτι που καλούν τα παιδιά μου! Δεν θέλω! Ξέρω ότι προς το παρόν δεν μπορώ να τα αποφύγω, αλλά σύντομα θα είναι μόνο μια εφιαλτική ανάμνηση.
Ελεύθερη μετάφραση από mother.ly
