Για όλες εμάς, τοις γυναίκες που μεγαλώσαμε μισώντας το σώμα μας μιλάει το παρακάτω κείμενο που διαβάσαμε στη σελίδα του ψυχολόγου Δημήτρη Πετρούνια:
«Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που μεγάλωσαν μισώντας το σώμα τους, το ναό της ίδιας τους της ψυχής...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που κατέφυγαν σε επίπονες δίαιτες, περίεργα χάπια, επικίνδυνες επεμβάσεις...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που κρύφτηκαν κάτω από ακαλαίσθητα, φαρδιά, κατάμαυρα φορέματα ,ενώ κατά βάθος σιχαίνονταν το μαύρο...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που απέφευγαν συστηματικά τις πολυσύχναστες παραλίες κι αισθάνονταν άβολα κάθε φορά που έμπαιναν στη θάλασσα...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που στερήθηκαν συναναστροφές, διασκεδάσεις, απολαύσεις που τόσο λαχταρούσαν την ώρα που οι...τέλειοι-καλλίγραμμοι αυτονόητα "δικαιούνταν"...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που υπέμειναν στην πλάτη τους ένα σωρό ψιθύρους και κατακρίσεις και καρφώθηκαν από μοχθηρά, χλευαστικά, σχεδόν απάνθρωπα βλέμματα...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που ποδοπάτησαν την αυτοεκτίμησή τους, φλέρταραν με την κατάθλιψη και πάλεψαν μια ολόκληρη ζωή με αυτοάνοσα και ψυχοσωματικά...
Για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που θυσιάστηκαν για να υπηρετήσουν κάλπικα πρότυπα ιλουστρασιόν εξωφύλλων και εγκλωβίστηκαν σε κίβδηλους παραδείσους...
Για κάθε φορά που η XL ψυχή τους αλληλεπίδρασε με XS πνευματικά ανθρώπους και βίωσαν στο πετσί τους τη ματαίωση...
Για όλες εκείνες τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ μια βαθιά, βαθύτατη υπόκλιση και μια μεγάλη, τεράστια συγγνώμη...».
