«Από τότε που πέθανε η μαμά μου, πριν από σχεδόν δύο χρόνια, η ζωή μου ορίζεται κυρίως από τη λέξη "μοναξιά". Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει μέσα μου.
Σιγά σιγά, άρχισα να συμφιλιώνομαι με το ότι η ζωή μου από και πέρα θα είναι διαφορετική, και το "διαφορετικό" δεν είναι απαραίτητα κακό.
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να γνωρίζουν όλες σου τις πτυχές, να διακρίνουν όχι μόνο τα καλά αλλά και τα άσχημά σου, και παρόλα αυτά να σε αγαπούν και να σε καταλαβαίνουν.
Από τότε που έχασα τη μαμά μου έψαχνα την σχέση μας σε κάποιον φίλο, αλλά έκανα λάθος γιατί η μάνα μας είναι αναντικατάστατη. Σε κανέναν άλλον δεν μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα ή να μοιραστείς όλα σου τα μυστικά χωρίς να τον κάνεις να βαριέται ή να τον απομακρύνεις.
Ωστόσο, οι πιστοί φίλοι υπάρχουν και ο καθένας έχει τον ρόλο του. Με κάποιον μπορείς να εκμυστηρευτείς τα πάντα σχετικά με τη μητρότητα, με κάποιον άλλον θα συζητήσεις για τον γάμο και τη δουλειά, με κάποιον τρίτο τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς. Και φυσικά, υπάρχει πάντα κι αυτός ο φίλος που μαζί του συζητάς για βιβλία, ταινίες ή σειρές της τηλεόρασης.
Μπορεί να έχασα την καλύτερή μου φίλη και ο χαμός της να μου άφησε ένα τεράστιο κενό, αλλά σταδιακά καταλαβαίνω πως αυτό το κενό μικραίνει. Δεν έχω τη μαμά μου να μου δίπλα μου, αλλά έχω πολλούς καλούς φίλους που ο καθένας με στηρίζει και με αγαπά με τον τρόπο του.
Οι μητέρες υπάρχουν για να μας δείξουν πώς είναι ο καλύτερος τρόπος να σε αγαπούν και να αγαπάς και, όταν φύγουν από τη ζωή, ξέρουμε ποιους ανθρώπους να αναζητήσουμε για να βρούμε την αγάπη».
Πηγή: herviewfromhome.com
