«Όταν γεννήθηκε, οι φωνές και το κλάμα του αντηχούσαν στους διαδρόμους του μαιευτηρίου. Ηρέμησε μόνο όταν οι νοσοκόμες τον έβαλαν πάνω στο στήθος μου. Ο χρόνος σταμάτησε καθώς κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον. Τα μάτια του έψαχναν τα δικά μου και εγώ σκάναρα το προσωπάκι του, θέλοντας να απομνημονεύσω τα μικροσκοπικά χαρακτηριστικά του.
Συναντιόμασταν για πρώτη φορά, αλλά γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον από την αρχή. Ήταν ο γιος μου και εγώ η μαμά του.
Από τη στιγμή που τον έβαλαν στο στήθος μου, τον μεγαλώνω για να με αφήσει.
Από τη στιγμή που περάσαμε την πόρτα του σπιτιού μας για πρώτη φορά, τον προετοιμάζω για την ημέρα που θα βγει από αυτήν. Είναι μια συντριπτική ευθύνη και μια σπαρακτική αλήθεια.
Τον μεγαλώνω για να είναι ευγενικός.
Τον μεγαλώνω να είναι δυνατός.
Τον μεγαλώνω να είναι χαρούμενος.
Τον μεγαλώνω να είναι γενναίος.
Τον μεγαλώνω να είναι τολμηρός.
Τον μεγαλώνω για να γίνει ο άντρας που είναι γραφτό να γίνει.
Τον μεγαλώνω για να ανοίξει τα φτερά του. Δεν θέλω να είναι κολλημένος πάνω μου.»
Πηγή: herviewfromhome.com
.jpg)
