Μη με παρεξηγείτε, δεν είναι ότι δεν αγαπώ τη νέα μου ζωή ως μαμά. Αντίθετα, τη λατρεύω. Πάλευα χρόνια με την υπογονιμότητα μέχρι να αποκτήσω τα δίδυμα κοριτσάκια μου και είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός της ζωής σου. Οι μαμάδες, όμως, δεν είναι σούπερ ήρωες όπως με έκαναν να πιστεύω μέχρι τώρα. Δεν έχουμε ούτε μαγικές δυνάμεις ούτε μαγικά ραβδιά. Είμαστε άνθρωποι που κουράζονται, λυγίζουν, κλαίνε κρυφά στο μπάνιο και, ενίοτε, καταρρέουν.
Έτσι κατέρρευσα κι εγώ…
Σχεδόν δέκα μήνες μετά τη γέννηση των μωρών μου, νιώθω την προσωπικότητά μου να αλλοιώνεται, τα πόδια μου να τρέμουν από την κούραση και τα νεύρα μου να τεντώνουν με ασήμαντες αφορμές. Και σε αυτή τη φάση κατάρρευσης, χρειάζομαι ένα διάλειμμα για να ανασυγκροτηθώ, αλλά αντιμετωπίζω ένα σοβαρό πρόβλημα: δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ τα μωρά μου σε κάποιον άλλον.
Δίπλα μου έχω σπουδαίους ανθρώπους να με στηρίζουν, με πρώτο και καλύτερο τον άντρα μου που είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Ακολουθούν η μαμά μου, η πεθερά μου, η αδερφή μου και η νύφη μου. Γυναίκες δυνατές, με εμπειρία και πάντα πρόθυμες να σταθούν στο πλάι μου παρέχοντάς μου ό,τι χρειάζομαι. Παρόλα αυτά, μου είναι αδύνατον να αφήσω τις κόρες μου.
Και μόνο στη σκέψη ότι θα περάσω ώρες ή μέρες μακριά τους, με πιάνει κρύος ιδρώτας! Θα φάνε σωστά; Θα κοιμηθούν στην ώρα τους; Μήπως νιώσουν ότι τις εγκαταλείπω; Κι αν πέσουν; Κι αν χτυπήσουν; Κι αν πνιγούν με το μήλο που έτσι κι αλλιώς δυσκολεύονται να καταπιούν; Κι αν, κι αν, κι αν…;
Χιλιάδες αν και τρομακτικές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Χιλιάδες ανασφάλειες και ενοχές. Τις ελάχιστες φορές που τις έχω αφήσει για να πάω να ψωνίσω ή για έναν γρήγορο καφέ με κάποια φίλη, γυρνάω σπίτι άρον άρον στο μισάωρο παρακαλώντας να τις βρω όπως τις άφησα: αρτιμελείς και χαρούμενες.
\
Η δυσκολία μου να τις αφήσω είναι τόσο μεγάλη που, στη σκέψη πως σύντομα θα πρέπει να γυρίσω στη δουλειά, με παραλύει. Ο βρεφονηπιακός σταθμός ή η babysitter είναι λέξεις απαγορευτικές μέσα στο σπίτι. Ωστόσο, δυσκολεύομαι να τις αφήσω ακόμα και στην ίδια μου τη μητέρα, παρόλο που ξέρω ότι θα τις προσέχει σαν τα μάτια της. Δυσκολεύομαι τόσο πολύ που συζητάω ακόμα και να παραιτηθώ από τη δουλειά.
Δεν θέλω να χάσω λεπτό από το μεγάλωμά τους. Κάθε τους χαμόγελο, κάθε νέο τους κατόρθωμα ή κάθε καινούρια λέξη που λένε είναι πηγή χαράς για μένα. Θέλω να είμαι δίπλα τους όταν ξυπνάνε το πρωί, όταν τρώνε τη φρουτόκρεμά τους, όταν ετοιμάζονται για τη βόλτα τους, όταν τρίβουν τα ματάκια τους από τη νύστα και θέλουν κάποιον να τις νανουρίσει ή όταν χώνονται στην αγκαλιά μου για παρηγοριά.
Την ίδια στιγμή, θέλω να πάρω μια απόσταση από όλα αυτά και ζήσω για λίγο όπως πριν κάνω παιδιά. Να ξεκουραστώ, να ξαποστάσω, να ξαναβρώ τον εαυτό μου για να γίνω ακόμα καλύτερη μαμά. Δύο τελείως αντιφατικά «θέλω» που αδυνατώ να ισορροπήσω.
Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη νέα μητέρα που νιώθει έτσι, πάντως συχνά νομίζω πως τρελαίνομαι. Από τη μία θέλω ένα διάλειμμα, κι από την άλλη δεν αντέχω μακριά από τα μωρά μου ούτε λεπτό! Ωστόσο, είμαι σίγουρη πως τελικά θα βρω τη χρυσή τομή όπως όλες οι μαμάδες του κόσμου. Θα με βοηθήσουν σε αυτό οι ίδιες μου οι κόρες που, μέρα με τη μέρα, είναι όλο και πιο αυτόνομες.
Κι αν είσαι κι εσύ σαν κι εμένα, μη στεναχωριέσαι. Θα το περάσουμε μαζί, ξέροντας ότι «κάπου εκεί έξω υπάρχει ακόμα μία μαμά που σκέφτεται και νιώθει όπως εγώ». Και στο τέλος, όλα θα πάνε καλά.
