«Το κάτω χείλος της τρέμει και τα μάτια της είναι βουρκωμένα. Φωνάζει και κυλιέται στο πάτωμα. Χτυπάει τα πόδια και τα χέρια της με δύναμη και απαιτεί ενώ τσιρίζει.
Έτσι είναι η κόρη μου, όταν ξεσπάει.
Συμβαίνει ξαφνικά και πολύ συχνά. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρω καν τον λόγο. Τι είναι αυτό που την ενοχλεί, αυτό που την πληγώνει...
Εγώ από την άλλη είμαι πολύ κουρασμένη και δεν έχω κουράγιο να ψάξω το γιατί.
Στην αρχή θύμωνα και μάλιστα πολύ. Κάποιες φορές φώναζα και εγώ και μετά σιχαινόμουν τον εαυτό μου από τις τύψεις. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήμουν στα όρια της κατάρρευσης και δεν είχα βοήθεια από κανέναν.
Θυμάμαι ένα βράδυ να κλαίω με λυγμούς από απόγνωση. Η κόρη μου πλησίασε στο άνοιγμα της πόρτας του υπνοδωματίου, έβαλε το κεφαλάκι της μέσα και με κοιτάξε με τα τεράστια ματάκια της.
''Μανούλα, μανούλα'' είπε ψιθυριστά και έτρεξε να με αγκαλιάσει.
Έτσι είναι η κόρη μου, όταν δεν ξεσπάει.
Και τότε έγινε ένα ''τσαφ'' σαν να έκλεισε ένας διακόπτης στο μυαλό μου. Μετά από εκείνο το βράδυ δεν θύμωσα ξανά μαζί της. Ούτε όταν άρχισε να ουρλιάζει στο σουπερμάρκετ επειδή δεν της αγόραζα ένα βιβλίο, ούτε όταν έσπασε ένα ποτήρι στην καφετέρια που καθόμασταν με την νονά της.
Σε κάθε ξέσπασμά της παίρνω βαθιές ανάσες. Χαμηλώνω το σώμα μου για να βρίσκεται στο ύψος της και ακουμπάω το κεφάλι μου στο δικό της. Την κοιτάζω στα μάτια και της λέω ''εγώ είμαι εδώ. Η μαμά σε λατρεύει''. Αγνοώ τα βλέμματα των γύρω μου και κάνω σαν να είμαστε οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο. Εγώ και εκείνη.
Δεν ξέρω πως, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο ηρεμεί...
Νιώθει ασφάλεια και ότι την αγαπώ.
Δεν βιώνει πια τον πανικό και τα νεύρα μου μέσα από τις εκφράσεις μου.
Είμαι δίπλα της σε ό,τι νιώθει, έτοιμη να την καθοδηγήσω και να αγκαλιάσω όλα της τα συναισθήματα. Και όλα αυτά συνέβησαν επειδή απλά σταμάτησα να θυμώνω μαζί της.
Δεν είναι εύκολο. Θέλει πειθαρχία. Όμως αν σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα μικρά πλασματάκια τώρα μαθαίνουν να πλοηγούνται σ' αυτόν τον κόσμο, αξίζει κάθε προσπάθειά μας.»
