«Ο Μάρκος έδωσε εξετάσεις για το μουσικό Γυμνάσιο. Αυτό ήθελε.
Προετοιμάστηκε σκληρά και χρειάστηκε να περάσει άπειρες ώρες εξάσκησης στο ωδείο.
Δεν διαθέταμε πιάνο στο σπίτι, οπότε εδώ μπορούσε να μελετάει μόνο τη θεωρία του.
Ο Μάρκος σχολούσε καθημερινά στις 15:30, στις 17:00 είχε φροντιστήριο αγγλικών και στις 19:30 είχε ωδείο. Γυρνούσε εξαντλημένος στις 21:00, αλλά δεν βαρυγκομούσε. Την αγαπάει τη μουσική. Λατρεύει να ακούει τον ήχο των πλήκτρων που βγαίνει όταν αγγίζει ο ίδιος τα μικρά του δάχτυλα επάνω τους.
Ο Μάρκος, μετά από μια δύσκολη και πολύ κουραστική περίοδο, έδωσε εξετάσεις και τελικά πέρασε.
Βασικό όργανο το πιάνο, ο ταμπουράς και ως όργανο επιλογής το κλαρινέτο.
Αρχίσαμε λοιπόν να μετράμε τι μένει και τι χρωστάμε ώστε να του εξασφαλίσουμε τα τρία όργανα που χρειάζεται, ως τον Σεπτέμβρη.
Στην τελευταία μου ανάρτηση εδώ, έγραψα πως δουλεύουμε υπερωρίες για να του αγοράσουμε πιάνο (είναι το πιο ακριβό απ' όλα) ώστε και ο μικρός να έχει όλο όσα χρειάζεται κι εμείς να μην μείνουμε πίσω στις μηνιαίες υποχρεώσεις μας.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΔΗΜΟΣΙΑ.
Την επόμενη μέρα ακριβώς ένα μήνυμα θα ερχόταν από την Νίκη Μίσσιου (❤️) μια καθηγήτρια μουσικής, μια υπέροχη γυναίκα, σύζυγός και μητέρα που μας προσέφερε αφιλοκερδώς το δικό της πιάνο. Της έπιανε χώρο είπε, αφού πια δεν ασχολούνταν για τους δικούς της ευαίσθητους προσωπικούς λόγους, που φυσικά δεν θα αναφέρω.
Στην αρχή κόμπιασα. Την ρώτησα αν το πουλάει. Της είπα πως νιώθω αμήχανα και πως δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να το δεχτώ αφιλοκερδώς. Σχεδόν με κορόιδεψε για αυτή μου τη στάση, θέλοντας έτσι ίσως να εξοστρακίσει τη ντροπή που ένιωθα.
Μετά τις πρώτες συστολές, εκείνη ρίχτηκε χύμα.
" Θέλετε να βρεθούμε σήμερα μετά τις 19:00, θέλετε να το φορτώσω στο αμάξι και να το φέρω εγώ; "
Με τα λίγα, με τα πολλά κλείσαμε ραντεβού την ίδια μέρα (την Κυριακή) και ξεκινήσαμε για το σπίτι της.
Εκεί θα συναντούσαμε την ίδια με τον σύζυγό της , τον Δημήτρη μας υποδέχτηκαν εγκάρδια! Σαν να συναντούσαμε παλιούς φίλους. Η αμηχανία μας εγκατέλειψε γρήγορα.
Βγήκαμε στο μπαλκόνι. Η Νίκη έφερε έξω δύο τεράστιες χειροποίητες πίτσες (δεν έχω φάει καλύτερη) και ο Δημήτρης (Μήτσος, σόρρυ φίλε) φρόντισε για τις κρύες μπύρες.
Ο Μάρκος αμέσως και με περισσή άνεση, έπιασε φιλία με το μικρό τους γιο. Το Νικόλα. Καθόλη τη διάρκεια της επίσκεψης έπαιζαν μαζί playstation. Η μεγάλη τους κόρη, η Κατερίνα, μια πιεσμένη -από τις πανελλήνιες - έφηβη, χαμογελαστή μας χαιρέτησε κι γρήγορα έφυγε από το σπίτι για την προκαθορισμένη βόλτα της γλυκύτατης σκυλίτσας τους.
Είχαμε κλείσει σχεδόν ένα τρίωρο να μιλάμε για τις ζωές μας ή ακόμη ακόμη και για τα τελευταία νέα μας -περίεργο πράμα- λες και γνωρίζαμε τα παλιά μας!!!!
Δεν μοιάζαμε σε εκείνη τη συνάντηση με ανθρώπους που συναντιούνται για πρώτη φορά.
Πριν φύγουμε , μου έφερε το βιβλίο μου να της υπογράψω. Της έγραψα πως εύχομαι να ξανασυναντηθούμε σ' εκείνο το μπαλκόνι με μπύρες και πίτσες! Δεν ήθελα να γράψω τίποτα πιο βαθύ ή συναισθηματικό εκείνη την ώρα! Ήταν ό,τι πιο βαθύ είχα, φίλε! Αυτό(!) κι ένα ευχαριστώ για το δώρο που έδωσε στο Μάρκο, στο γιο μας!
Ένα ακόμα ευχαριστώ στην Βανέσσα Κυζιριάδη, μια ακόμη φίλη της σελίδας, που έσπευσε να προσφέρει κι εκείνη το δικό της πιάνο!! Μας είπε πως θα της έδινε μεγάλη χαρά να το χρησιμοποιούσε ο Μάρκος, μιας κι εκείνη δεν το χρησιμοποιεί πια!!
Η επιμονή της να μας το δωρίσει μας ζέστανε την καρδιά τόσο, που μέσα σ' έναν τέτοιο Ιούλη, ήταν σχεδόν καταστροφικό!»
