«Πριν λίγο γυρνόντας σπίτι απ' τη δουλειά, άκουσα πάλι το παιδί του κάτω ορόφου να κλαίει ενόσω η μάνα του βλαστήμαγε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε κλάματα και βρισιές νάρχονται απ' το διαμέρισμα τους. Κάποτε μάλιστα πήραμε το εκατό, όμως αυτοί έρχονται μονάχα αν βάλεις δυνατά τη μουσική.
Στάθηκα λοιπόν, περίμενα το κοινόχρηστο φως να σβήσει κι αφουγκράστηκα..
Η φασαρία όλη γινότανε για τη γραμματική. Δεν μαθαίνεις την αιτιατική, σου λέει; Θα γίνω εγώ αιτία να πονάς μια ζωή. Μάνες σού λένε μετά..
"Άσε με! Με πονάς!" παραπονιόταν μες στο κλάμα του το παιδί, "Θα κάτσεις εδώ! Ούτε τουαλέτα! Μου χετε βγάλει τον καρκίνο!" η μάνα της. Κάπου ακούστηκε ένα χαστούκι και η μικρή να πλαντάζει. Ύστερα άκουσα τον πατέρα της να λέει "Το παρακάνεις", για να λάβει ως απάντηση "Ναν τη διαβάσει εκείνος τότε". Τέτοιο κλίμα.
Στεκόμουν μαρμαρωμένος και σκεφτόμουν μου πέφτει/ δε μου πέφτει λόγος, να χτυπήσω/ να μη χτυπήσω. Κι ύστερα να! μαλάκα, που το σκέφτεσαι, και που μετά θα το σκεφτόσουνα για μέρες..
Μην τα πολυλογώ, χτύπησα κι άνοιξε ο πατέρας της.
- Ελάτε λίγο έξω να σας πω, του λέω. Μένω από πάνω κι άκουσα το παιδί να κλαίει και να λέει ότι πονάει. Δεν είναι η πρώτη φορά. Έχω κακοποηθεί ως παιδί και δεν γίνεται να κάνω ότι δεν άκουσα. Έχετε υπάρξει κι εσείς παιδί. Τα παιδιά έρχονται από μέσα μας αλλά δεν μας ανήκουν. Τα παιδιά είναι άνθρωποι. Μικροί ακόμα στο σώμα, όμως άνθρωποι, με όλα τα δικαιώματα τους.
- Ακούστε, μου απάντησε φοβισμένος, πιο φοβισμένος από ο,τι εγώ. Το παιδί δεν κακοποιείται. Δεν το δέρνουμε. Ρωτήστε και τη γειτονιά. Απλώς είναι η ώρα να διαβάσει και.. είναι εφτά χρονών, οπότε..
(Η μάνα άφαντη...)
- Κοιτάξτε, γειτονιές σαν κι αυτή δεν ενδιαφέρονται άμα χτυπάς το παιδί σου, όμως είμαι κι εγώ εδώ. Έχω υπάρξει στο έλεος βάναυσων ανθρώπων. Ελπίζω να μην ξανακούσω τη μικρή να κλαίει. Ακούστε με, σας παρακαλώ, κακοποίηση δεν είναι μόνο το ξύλο, είναι και η λεκτική βία και η συναισθηματική βία. Δεν είναι κατάσταση αυτή, να σφαδάζει έτσι ένας άνθρωπος που τώρα ξεκινά η ζωή του . Όσο καλός κι αν υποτίθεται πως είναι ο σκοπός, το κακό που προκαλείται είναι μεγαλύτερο.
Είπαμε κι άλλα που δεν τα κράτησα. Θα τα ξαναπούμε αν χρειαστεί, γιατί θα τους ξαναχτυπήσω.
Το χρωστάω στη μικρή από κάτω, όπως και στα αδέρφια μου, και σε κάθε παιδί που είναι μέλος της αυριανής ανθρωπότητας κ' έχει ανάγκη από ένα αντιπαράδειγμα που να αντιδρά στο άδικο. Το χρωστάω στη γυναίκα μου που ήταν παιδί και μεγάλωσε πριν την ώρα της.
Η σιωπή είναι συνενοχή λένε, κ' έτσι είναι.
(Η σιωπή ενθαρρύνει τον βασανιστή. Ποτέ τον βασανισμένο.)»
