«Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι. Μένουνε μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί.
Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές. Δεν κάνουνε εκπτώσεις στα συναισθήματα τους.
Δεν μένουνε μόνοι επειδή έχουνε κολλήσει στο παρελθόν. Απλά κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τους και δεν θέλουνε να προχωρήσουνε. Όχι από αδυναμία, αλλά από αδιαφορία.
Αδιάφοροι είναι. Βαριούνται να εξηγούν, βαριούνται να ξαναρχίζουν. Τους είναι πολύ εύκολο να κοιμούνται μόνοι τους, παρά να κοιμίζουνε μέτριες αγάπες και μέτρια αισθήματα στο στήθος τους. Τους είναι πολύ οικείο να τρώνε μόνοι τους, παρά να διασκεδάζουνε έξω με κάποιον που δεν θα ονομάσουνε ποτέ ζωή τους.
Για αυτό αφήστε αυτούς τους περήφανους, τους ανόητους ρομαντικούς μόνους τους. Δεν έχουνε να απολογηθούνε για την μοναχικότητα τους. Κάποτε αγάπησαν, κάποτε λάτρεψαν, κάποτε πέθαναν για έναν έρωτα. Δεν αγαπάνε κάθε μέρα και κάθε σαιζόν. Αγαπάνε μια φορά και για πάντα.
Μην ασχολείστε με τους ανθρώπους τους μοναχικούς. Δεν επέλεξε η μοναξιά εκείνους. Εκείνοι την διάλεξαν, σε αντίθεση από μία μίζερη και άνοστη ζωή. Αφήστε τους μόνους τους. Είναι το καλύτερο τους.
Μέσα στα σκοτάδια που άλλους τους τρομάζουν, εκείνοι φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο. Η μοναξιά δεν είναι αναγκαστική για εκείνους. Είναι λύτρωση. Είναι απόλαυση. Γιατί μοναξιά δεν είναι η απουσία της αγάπης από την ζωή μας. Είναι η αρετή που μέσα από εκείνη, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την αγάπη.
" Οι δυνατοί άνθρωποι μένουν μόνοι τους. Οι αδύναμοι με πολλούς».
