«Πέρασαν χρονάκια αλλά θυμάμαι ακόμα πολύ καλά την εποχή που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις. Με την ταμπέλα "του καλού μαθητή" και το βάρος της προσδοκίας ότι "πρέπει να περάσεις ιατρική". Τότε, το σύστημα δημιουργούσε την εντύπωση στον υποψήφιο ότι "this is it" : εάν περάσεις "σώζεσαι" και εάν κοπείς "καταστρέφεσαι". 25 χρόνια μετά, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας πω ότι δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι ένας μεγάλος λαβύρινθος, δεν υπάρχουν ούτε οριστικά αδιέξοδα, ούτε "τελευταίες ευκαιρίες". Τα αδιέξοδα τα δημιουργούμε εμείς. Και ανώφελα τα φορτώνουμε στους ώμους των παιδιών μας.
Πέρασα βεβαίως τελικά. Θα είχα άραγε "καταστραφεί" εάν δεν περνούσα; Μπορώ πάντως να πω μετά βεβαιότητας ότι δεν "σώθηκα", η ζωή μου από τότε είναι ένας συνεχιζόμενος αγώνας με ατελείωτες ώρες εργασίας και τόνους διαβάσματος που δεν τελείωσαν ποτέ. Δεν έχω λοιπόν την προσωπική εμπειρία της "αποτυχίας " (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δόκιμος ο όρος) αλλά και παιδιά που δώσαμε μαζί και δεν τα κατάφεραν σε εκείνο το σημείο, οι ζωές τους πήγανε γενικώς καλά, άλλοι πήγανε στο εξωτερικό για να συνεχίσουν, άλλοι ασχολήθηκαν με κάτι εντελώς διαφορετικό, πάντως αυτό που παρατήρησα σε όλους ανεξαιρέτως είναι ότι αυτοί που δούλεψαν και αγαπούσαν βαθιά στον πυρήνα του αυτό που έκαναν έγιναν είτε επιτυχημένοι, είτε χαρούμενοι, είτε και τα δύο μαζί.
Αντιθέτως, παιδιά που εξαναγκάστηκαν σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, παιδιά που παρά τα "θέλω τους" πιέστηκαν να ζήσουν την ζωή που κάποιοι άλλοι σχεδίασαν για εκείνα, έγιναν μέτριοι, συνήθως και δυστυχείς και τρώγονται εσαεί με τα ρούχα τους.
Αφήστε λοιπόν τα παιδιά ελεύθερα. Συζητήστε μαζί τους. Κλάψτε, γελάστε, αραδιάστε τους τα δικά σας επιχειρήματα, αγκαλιαστείτε. Αλλά αφήστε τα να σχεδιάσουν την ζωή τους και την δουλειά τους. Εξάλλου, ποιος μπορεί να προβλέψει ΑΥΤΗ την χώρα, ΑΥΤΗ την αγορά εργασίας, τι είναι σωστό και τι λάθος, ποιοι βγάζουν περισσότερα οι υδραυλικοί ή δικηγόροι - πράγμα ανήκουστο παλιά - γίνεσαι μηχανικός την μία ημέρα και την άλλη σταματά η οικοδομή. Να μην λέτε λοιπόν στα παιδιά "θα σου πω εγώ που ξέρω" γιατί ξέρεις για το μέλλον όσα κι εγώ, τουτέστιν τίποτα.
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά. Δεν μας ανήκατε ποτέ, σας δανειστήκαμε από το μέλλον ετούτου του κόσμου. Είναι καιρός να επιστρέψετε. Καλό δρόμο».
