«Όταν έχεις μικρά παιδιά, σπάνια βρίσκεις μια στιγμή ησυχίας στο σπίτι. Πάντα κάποιος θα σε χρειάζεται, θα σε τραβολογάει ή θα ζητάει επίμονα την προσοχή σου. Ακόμα και στην τουαλέτα πας με συνοδεία ενώ, για να κάνεις ένα ντους με την ησυχία σου, πρέπει να περιμένεις πότε θα κοιμηθούν (αν φυσικά είσαι τυχερή και δεν σε πάρει ο ύπνος μαζί τους...).
Το να θες να μείνει λίγο μόνη, δεν σε κάνει κακή μαμά. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και το έχουμε νιώσει όλες. Πολλές φορές, περιμένουμε πώς και πώς το Σαββατοκύριακο για να πάνε μια μεγάλη βόλτα με τον μπαμπά τους, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Αυτές οι βόλτες απαιτούν και την παρουσία της μαμάς, ακόμα κι αν εκείνη σέρνεται από την κούραση.
Άλλες φορές, παρακαλάς γιαγιάδες και παππούδες να τα πάρουν για λίγες ώρες στο σπίτι τους μόνο και μόνο για να κάτσεις λίγο μόνη σου στο σπίτι! Παραβλέπεις το ότι η γιαγιά θα τα μπουκώσει γλυκά και σοκολάτες και ο παππούς θα τους επιτρέψει να δουν όσο Nickelodeon θέλουν (μέχρι να γίνουν τα μάτια τους κουμπότρυπες δηλαδή), μόνο και μόνο επειδή χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου.
Κι όταν επιτέλους φτάσει αυτή η ευλογημένη ώρα και μένεις μόνη στο σπίτι, συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά σου φαίνεται άδειο και καταθλιπτικό! Σου λείπουν οι φωνές τους, τα γέλια τους και οι τσακωμοί τους. Σου λείπουν τα μικροσκοπικά χεράκια τους να σε διεκδικούν, να σε χαϊδολογούν και να σου εκφράζουν πόσο σημαντική είσαι για αυτά.
Ακόμα και το αφρόλουτρο που ονειρευόσουν πλέον δεν μοιάζει τόσο δελεαστικό. Ξαφνικά, δεν θες ούτε να διαβάσεις το βιβλίο σου, ούτε να δεις την αγαπημένη σου σειρά, ούτε να πας βόλτα με τους φίλους σου. Καταλήγεις να κοιτάς ξαπλωμένη το ταβάνι, αναπολώντας όλες τις όμορφες στιγμές που έχεις περάσει με τα παιδιά σου τον τελευταίο καιρό.
Κάθε τόσο κοιτάς το ρολόι με αγωνία και αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα γυρίσουν. Δεν φανταζόσουν πως θα σου συμβεί, αλλά είναι γεγονός: τα μικρά σου θηριάκια που έκανες αμάν και πως να τα ξεφορτωθείς για λίγες ώρες, σου λείπουν απελπισμένα! Σηκώνεις το τηλέφωνο και, δήθεν ανέμελα, κι αρχίζεις στη γιαγιά τις ερωτήσεις: "Τι ώρα να έρθω να τα πάρω; Δεν κουραστήκατε ακόμα; Μήπως να ξεκινήσω σιγά σιγά;".
Κι όταν επιτέλους επιστρέψουν κατάκοπα και χωθούν στην αγκαλιά σου σαν να έχουν αν σε δουν δέκα χρόνια, σκέφτεσαι πως δεν θες να ξαναμείνεις ποτέ μόνη. Μια σκέψη που κρατάει μόνο για λίγες ώρες. Την επόμενη μέρα, όταν έχεις περάσει ένα 12ωρο με δύο παιδιά να κρέμονται συνέχεια από πάνω σου, μονολογείς "πότε θα ξαναπάνε στη γιαγιά και τον παππού να κάνω ένα αφρόλουτρο και να δω μια ταινία σαν άνθρωπος;".
Εξάλλου, η μητρότητα είναι γεμάτη αντιφάσεις και παράδοξα που κρύβουν όλο της το μεγαλείο και όλη της την ομορφιά».
