«Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, μου είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστώ την απώλειά της και δυστυχώς, πολύ λίγοι άνθρωποι κατανοούν πώς μια απώλεια επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή σου.
Παρόλο που οι άνθρωποι γύρω μου δεν μου μιλάνε σκληρά, ούτε μου λένε "ξεπέρνα το επιτέλους", είναι φανερό τόσο από τις πράξεις όσο κι από τα λόγια τους ότι θεωρούν ανεξήγητο να μου λείπει ακόμα τόσο πολύ.
Ωστόσο, όταν χάνεις τη μαμά σου, χάνεις μαζί και μια σειρά από καθημερινές συνήθειες που σου διαλύουν τη ζωή. Τέρμα το μαγειρεμένο φαγητό τις μέρες που έχεις πολλή δουλειά, τέλος το βραδινό τηλέφωνο για καληνύχτα, τα μηνύματα μέσα στη μέρα, οι επισκέψεις της γιαγιάς στο σπίτι ή η εξιστόρηση αναμνήσεων απ' όταν ήσουν παιδί...
Όταν χάνεις τη μαμά σου όλοι θέλουν να είναι δίπλα σου, να σου συμπαρασταθούν και να αναπληρώσουν (όσο γίνεται) το κενό της. Όλοι, όμως, μένουν κοντά σου για λίγο και μετά φεύγουν. Λες και το πένθος για την απώλεια του πιο σημαντικού ανθρώπου της ζωής σου κρατάει μόνο λίγες εβδομάδες.
Για κάποιον που δεν έχει ζήσει αυτή την απώλεια, είναι δύσκολο να καταλάβει τον πόνο σου και συνήθως σε κοιτάει σαν να σου λέει "ωρίμασε, πρέπει να συνεχίσεις...". Νομίζει ότι μετά τις 40 μέρες σταματάει και το πένθος και δεν χρειάζεσαι πια την υποστήριξή του και ως ένα σημείο είναι λογικό.
Το πιο απογοητευτικό απ' όλα, όμως, είναι όταν σε αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι που έχουν χάσει τους γονείς τους και ξέρουν. Άνθρωποι που γνωρίζουν καλά όχι μόνο εσένα, αλλά και τη σχέση που είχες με τη μητέρα σου. Άνθρωποι που ξεχνούν πόσο τους στάθηκες εσύ όταν έχασαν τη μαμά τους και σε αντιμετωπίζουν σαν κακομαθημένο 5χρονο. Άνθρωποι που σε ρωτάνε με αφέλεια "μα καλά, δεν το ξεπέρασες ακόμα;".
Σε όλους αυτούς, λοιπόν, απαντώ πως ΝΑΙ, έχασα τη μαμά μου και ΟΧΙ, δεν το ξεπέρασα ακόμα. Για την ακρίβεια, δεν νομίζω πως θα το ξεπεράσω ποτέ. Απλά θα μάθω να ζω με τον πόνο της απώλειας».
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
