«Ήταν λίγο μετά τις 8 το πρωί, ημέρα Σάββατο, και η γυναίκα μου σηκώθηκε από το κρεβάτι κουρασμένη. Έχουμε τρία παιδιά τα οποία κοιμούνται κανονικά ολόκληρη τη νύχτα, οπότε δεν ξενύχτησε εξαιτίας τους. Μάλιστα, σήμερα το πρωί ξύπνησαν στις 7:30, δηλαδή μιάμιση ώρα αργότερα από το συνηθισμένο.
Δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο κουρασμένη. Ο μόνο λόγος ήταν να κοιμήθηκε πολύ αργά το βράδυ, το οποίο μου επιβεβαίωσε.
“Κοιμήθηκα λίγο μετά τη 1 τα ξημερώματα”, μου είπε. Με κοίταξε με κουρασμένα κόκκινα μάτια κι εγώ ξεκίνησα το κήρυγμα. «Γιατί έμεινες ξύπνια μέχρι τόσο αργά;» Ρώτησα. «Δεν σε καταλαβαίνω, αλήθεια! Γιατί δεν πήγες για ύπνο όταν πήγα κι εγώ;». Το προηγούμενο βράδυ, έπεσα για ύπνο στις 10 το βράδυ και καθώς πήγαινε προς την κρεβατοκάμαρα, μου φώναξε πως θα με ακολουθήσει σύντομα. Προφανώς δεν το έκανε.
Την κοίταξα επικριτικά και της είπα "δεν σε λυπάμαι", κυρίως επειδή δεν ήταν η πρώτη φορά που η γυναίκα μου έμενε ξύπνια μέχρι αργά χωρίς λόγο.
Από τότε που κάναμε παιδιά, άρχισα να κοιμάμαι νωρίς. Πλέον, ο ύπνος είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Επειδή υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να πρέπει να ξυπνήσω στη μέση της νύχτας για τα παιδιά ενώ μέσα στη μέρα κάνω και δυο δουλειές, κοιμάμαι σε κάθε ευκαιρία! Η γυναίκα μου, όμως, δεν κάνει το ίδιο.
Είμαστε παντρεμένοι περίπου 12 χρόνια, εκ των οποίων τα 9 είμαστε και γονείς. Από τότε που ο μεγάλος μας πήγε στο νηπιαγωγείο, η γυναίκα μου άρχισε να ξενυχτάει. Με τα χρόνια, καταλήξαμε να μην ξαπλώνουμε σχεδόν ποτέ την ίδια ώρα πράγμα που ενοχλεί επειδή μου έχει λείψει να ξαπλώνουμε μαζί. Περισσότερο, όμως, με ενοχλεί που την επόμενη μέρα ξυπνάει κουρασμένη και παραπονιέται. Μπορώ να πω ότι μου θυμίζει εμένα όταν ήμουν έφηβος και ξενυχτούσα άσκοπα σχεδόν κάθε βράδυ.
Έτσι, εκείνο το πρωί του Σαββάτου, τη ρώτησα γιατί δεν κοιμάται νωρίς το βράδυ. Φορούσε ακόμα τις πιτζάμες της, τα καστανά της μαλλιά ήταν πιασμένα σε μια χαλαρή αλογοουρά και τα παιδιά μας έτρωγαν πρωινό στην κουζίνα. Εμείς καθόμασταν στον καναπέ και τότε γύρισε και μου είπε τα εξής:
“Περνάω ολόκληρη τη μέρα με τα παιδιά. Ολόκληρη! Κι όταν τα παιδιά δεν είναι τριγύρω, είμαι μαζί σου. Κι όταν δεν είμαι ούτε μαζί σου ούτε με τα παιδιά, δουλεύω. Κάθομαι μέχρι αργά το βράδυ επειδή χρειάζομαι λίγο χρόνο με τον εαυτό μου”.
Την άκουσα με προσοχή αλλά δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Ποτέ δεν χρειάστηκα χρόνο για τον εαυτό μου! Σίγουρα χρειάζομαι ύπνο, αλλά όχι χρόνο να μείνω μόνος μου. Έτσι, την ρώτησα τι σημαίνει “χρόνο με τον εαυτό μου”. Ξεφύσηξε λίγο νευριασμένα που δεν μπορούσα να την καταλάβω, και προσπάθησε να μου εξηγήσει:
“Θέλω να κάθομαι στον καναπέ και να μην έχω κάποιον να σκαρφαλώνει πάνω μου. Θέλω να μην με αγγίζουν για λίγο. Μερικές φορές, όταν τα παιδιά είναι μαζί μου όλη μέρα, κολλημένα πάνω μου, αισθάνομαι να ασφυκτιώ. Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να δω τηλεόραση, μια εκπομπή που θα αρέσει σε μένα και όχι “Πέππα το Γουρουνάκι” ή Minecraft. Θέλω λίγο χρόνο μόνη μου όταν το σπίτι είναι ήσυχο και μπορώ να διαβάσω το βιβλίο μου και όχι παιδικά παραμύθια και τραγουδάκια. Θέλω απλώς λίγο χρόνο για να μένα… Αργά το βράδυ είναι η μόνη ώρα της ημέρας που νιώθω όπως πριν γίνω μαμά”.
Ποτέ στο γάμο μας δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό ήταν πρόβλημα. Νόμιζα πως της άρεσε που είναι μητέρα. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά.
“Δεν σου αρέσει να είσαι μαμά;” τη ρώτησα διστακτικά. Ήμουν λίγο εκνευρισμένος αλλά δεν ήξερα γιατί. Επειδή ήταν μια καταπληκτική μητέρα και δεν ήθελα να σταματήσει να είναι έτσι ή επειδή δεν την καταλάβαινα;
Μου χαμογέλασε και μου είπε: «δεν έχει να κάνει με τον ρόλο μου ως μητέρα. Λατρεύω κι εσένα και τα παιδιά μας. Απλώς χρειάζομαι χρόνο και για μένα, για να μπορώ να είμαι εγώ - όχι η μαμά, ούτε η σύζυγος. ΕΓΩ. Χρειάζομαι χρόνο κατά τον οποίον δεν θα μου ζητάει κανείς φαγητό ή νερό, δεν θα πρέπει να είμαι διαιτητής σε καβγάδες, δεν θα διεκδικεί κάποιο από τα παιδιά μας την προσοχή μου, ούτε θα πρέπει να κάνω ένα κάρο δουλειές στο σπίτι. Καταλαβαίνεις τώρα;”
“Όχι ιδιαίτερα αλλά σέβομαι την ανάγκη σου”, της απάντησα κι εκείνη έγειρε στον ώμο μου και με πήρε αγκαλιά.
“Θα κοιμηθείς και σήμερα αργά;” τη ρώτησα κι εκείνη έγνεψε καταφατικά.
“Εντάξει. Όπως θέλεις, Δεν θα σου ξαναπώ κουβέντα γι' αυτό το θέμα”».
Πηγή: scarymommy.com
