Μια αναγνώστριά μας, που επέλεξε να χωρίσει για το καλό τόσο της ίδιας όσο και των παιδιών της, μιλάει για τα αρνητικά συναισθήματα που γεννά ένα διαζύγιο ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι ήταν η καλύτερη λύση για την οικογένειά σου.
«Μια αποτυχημένη σχέση ή ένας γάμος που καταλήγει σε διαζύγιο κάνουν κάποιον να νιώθει περισσότερο δυστυχισμένος από ό,τι η φτώχεια του. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν βρετανοί ερευνητές, σύμφωνα με τους οποίους το να βρει κάποιος την αγάπη ή να νιώθει ψυχικά ήρεμος, τον κάνουν πιο ευτυχισμένο σε σχέση με μια αύξηση του μισθού του και γενικότερα των εισοδημάτων του.
Κι εκτός από τους βρετανούς επιστήμονες, το επιβεβαιώνω κι εγώ ως παθούσα!
Όταν σε έναν γάμο ο ένας ανέχεται με το ζόρι τον άλλον, όταν ο έρωτας έχει αποδημήσει από καιρό και το ζευγάρι δυσκολεύεται να φερθεί έστω και φιλικά μεταξύ του, η κατάσταση στο σπίτι δεν είναι ευχάριστη.
Στην δική μας περίπτωση, όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο είχαμε ήδη επισκεφθεί έναν σύμβουλο γάμου, είχαμε κάνει αμέτρητες συζητήσεις για να σώσουμε ό,τι σώζεται και είχαμε καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πάνε όλα καλά. Ωστόσο, τίποτα δεν λειτούργησε. Το διαζύγιο ήταν μονόδρομος και τα παιδιά, αν και στην αρχή στεναχωρήθηκαν, τελικά ανακουφήστηκαν με την έκβαση των πραγμάτων.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, έχει επέλθει ισορροπία και απόλυτη ηρεμία στην οικογένειά μας. Η σχέση μου με τον πρώην μου είναι 100% φιλική, συνεργαζόμαστε άψογα για τα παιδιά και ξαναθυμήθηκα τους λόγους που με έκαναν να τον αγαπήσω. Τα παιδιά μας, στην εφηβεία πια, έχουν προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση και έπειτα από αρκετές συζητήσεις δείχνουν να καταλαβαίνουν πως ό,τι έγινε ήταν για καλό.
Παρόλα αυτά, όμως, η σκέψη του διαζυγίου με ταλαιπωρεί. Υπάρχουν μέρες που το βάρος του αποτυχημένου γάμου μου δεν με αφήνει να ησυχάσω.
Δεν ξέρω αν φταίνε τα κοινωνικά στερεότυπα με τα οποία με πότισαν από παιδί.
Δεν ξέρω αν φταίει το ότι έπρεπε να είμαι πάντα τέλεια και δεν μου συγχωρούσαν καμία αποτυχία μου.
Δεν ξέρω, επίσης, αν φταίει που μεγάλωσα με παραμύθια για πριγκίπισσες που ήταν χρέος τους να μείνουν μαζί με το γενναίο βασιλόπουλο που τις έσωσε.
Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως συχνά πυκνά νιώθω τύψεις που δεν συμβιβάστηκα στον αποτυχημένο γάμο μου ή που άφησα τα «θέλω» μου να κάνουν κουμάντο στη ζωή μου. Και κάθε φορά που αισθάνομαι έτσι, φέρνω στο νου μου τις κόρες μου και συνέρχομαι!
Αν θέλω να είμαι ένα σωστό πρότυπο γυναίκας και μητέρας για τα κορίτσια μου, πρέπει να πετάξω τις τύψεις μακριά. Η αποτυχία δεν χωράει στη ζωή μου. Έκανα και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Αρκετά με τα στερεότυπα και τις κοινωνικές συμβάσεις που μας γεμίζουν ενοχές. Μπορεί συχνά πυκνά να νιώθω αποτυχημένη που δεν κατάφερα να κρατήσω τον γάμο μου ζωντανό, αλλά στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Είμαι δυνατή και καλή σύζυγος και μαμά ακριβώς επειδή βρήκα το θάρρος να βάλω τελεία σε κάτι που, αν συνεχιζόταν, θα μας έκανε όλους δυστυχισμένους».
