«Λίγο καιρό μετά την γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, ξεκίνησα φυσικοθεραπεία. Η φυσικοθεραπεύτριά μου ήταν επίσης νεαρή μητέρα και έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για τα παιδιά μας.
Κάποια στιγμή με ρώτησε αν είχα βιώσει επιλόχεριο κατάθλιψη ή άγχος. Της είπα ''όχι'' χωρίς κανέναν δισταγμό, αλλά αμέσως το μετάνιωσα και παραδέχτηκα, κάπως αδέξια, ότι υπήρχαν φορές που περνούσα πάρα πολύ δύσκολα.
Για να είμαι ειλικρινής, ντράπηκα που δεν το είπα εξαρχής. Με έπιασε μια ξαφνική ανάγκη να υπερασπιστώ την ικανότητά μου να είμαι μητέρα, χωρίς όμως να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Αλλά έτσι είναι τα στερεότυπα... Φωλιάζουν μέσα σου κι ας μην το θέλεις.
Τόσο η επιλόχεια κατάθλιψη, όσο και το επιλόχειο άγχος βιώνονται διαφορετικά από κάθε μητέρα. Για παράδειγμα εγώ, παρά το γεγονός ότι αισθάνομαι αρκετά ασφαλής ως νέα μαμά και απολαμβάνω πάρα πολύ τη μητρότητα, υποφέρω -κυρίως τα βράδια- από σκοτεινές σκέψεις που με τρομάζουν και με παραλύουν.
Οι σκέψεις μου δεν αφορούν τόσο το τι θα μπορούσα να κάνω στα παιδιά μου, αλλά περισσότερο το ότι δεν μπορώ να τα προστατεύσω. Πυρκαγιές, απαγωγές, κατά συρροή δολοφόνοι - ό,τι σενάριο φανταστείτε, το έχω παίξει με λεπτομέρειες στο μυαλό μου.
Βλέπω το χάος στο μυαλό μου. Νιώθω αγωνία και πρέπει να με ταρακουνήσω για να βγω απ' αυτόν τον λαβύρινθο σκέψεων. Έτσι είναι το επιλόχειο άγχος.
Πώς είναι δυνατόν να φαντάζομαι πράγματα που συμβαίνουν στα παιδιά μου, τα οποία μετά βίας μπορώ να τα πω δυνατά; Είναι εντελώς ακούσιο. Για μένα, οι σκέψεις παρεισφρέουν για μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά και στη συνέχεια εξαφανίζονται με κάποια συνειδητή προσπάθεια.
Όσο δυσάρεστες κι αν είναι αυτές οι ενοχλητικές σκέψεις, ξέρω ότι είναι ακριβώς αυτό: σκέψεις. Δεν θα γίνουν πραγματικότητα, επειδή τις έκανα.
Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, τα παιδιά μου κοιμούνται ασφαλή και ανενόχλητα και το πρωί θα ξυπνήσουν για μια ακόμη κανονική μέρα. Είναι κάτι πουυ υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου όταν θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι.
Μακάρι το ταξίδι μετά τον τοκετό να μην περιλάμβανε αυτές τις σκέψεις για καμία γυναίκα, αλλά συμβαίνει. Η μητρότητα είναι μια τόσο ισχυρή εμπειρία. Μας αλλάζει σε κάθε επίπεδο. Το μέγεθος της αγάπης που νιώθουμε για τα παιδιά μας ισοδυναμεί εξίσου με τον φόβο μήπως τα χάσουμε και βιώσουμε απύθμενο πόνο.
Γι' αυτό, μαμάδες: μιλήστε γι' αυτό, σκεφτείτε θετικά, πάρτε τα φάρμακα που θα σας δώσει ο γιατρός, αγκαλιάστε πιο σφιχτά τα παιδιά σας - κάντε ό,τι είναι αυτό που σας βοηθάει να ξεπεράσετε τις δύσκολες στιγμές, ώρες ή μέρες ... και να ξέρετε ότι θα τα καταφέρετε.»
Πηγή: herviewfromhome.com
