Το έργο πραγματεύεται ένα «δύσκολο» θέμα με τον πιο «εύκολο» τρόπο και τα παιδιά το έχουν λατρέψει. Πώς έχει συμβεί αυτό;
Πιστεύω ότι επειδή τα παιδιά είναι φορείς του «εύκολου» τρόπου, δηλαδή της αθωότητας, της απλής λογικής χωρίς πίσω σκέψεις και φόβους, της ωμότητας του ρίσκου, είναι φορείς της ζωής όπως η φύση καθορίζει τη λέξη ΖΩΗ ,με μάτια που κουβαλούν μια προϋπάρχουσα σοφία και μία ειρηνική επανάσταση , και όχι μιας ζωής που έχουμε ορίσει εμείς οι ενήλικες την ετυμολογία της ώστε να κρύβουμε τις ανήλικες ψυχές μας που κάθε θέμα της μας φαντάζει ως «δύσκολο»…
Ποιο νομίζετε ότι είναι η πιο έντονη σκηνή του έργου που ενθουσιάζει τους μικρούς θεατές;
Νομίζω ότι είναι αρκετές οι σκηνές που ξεχωρίζουν αλλά αυτή που εμένα στα αυτιά μου αντηχεί είναι στο παιχνίδι που παίζουν μεταξύ τους τα τέσσερα παιδιά το «κίμπουντ κίμπουντ». Εκεί τις περισσότερες φορές υπάρχουν αντιδράσεις όταν ο Πιρούζ αρνείται ότι χτύπησε την Αμπίρα ενώ εκείνη τον μάντεψε σωστά. Τα παιδιά φωνάζουν «ΕΕ λέει ψέματα. Αυτός ήταν…» Δηλαδή υποστηρίζουν αν και παιχνίδι το δίκαιο και το καθαρό! Και βλέπεις πως στην κοινωνία μας αν κάποιος υποστήριζε εξίσου με τον ίδιο τρόπο τον αδύναμο ή δεν θα του έδιναν σημασία, ή θα του έβαζαν τη ταμπέλα χαφιές (χωρίς καν να υπάρχει γνώση της ίδιας της λέξης) ή θα τον θεωρούσαν επικίνδυνο… Αλλά τα παιδιά επειδή είναι παιδιά έχουν το άλλοθι και ευτυχώς να μπορούν να μιλούν ελεύθερα! Το θέμα είναι απλά να τα ακούμε κι εμείς με παιδικά αυτιά.
Πώς θα περιγράφατε τις αντιδράσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της παράστασης;
Νομίζω ότι και στην παραπάνω ερώτηση έφερα ένα παράδειγμα. Οι αντιδράσεις των παιδιών γενικά σε όλο το έργο υπάρχουν και έντονα πολλές φορές. Γελούν, φωνάζουν, έχουν ανεπτυγμένο ενστικτωδώς το αίσθημα του δικαίου και της ισότητας. Όταν παίξαμε στα Γιάννενα την παράσταση, κάποια παιδιά εκεί δεν είχαν δει ποτέ θέατρο και έλεγαν «Κυρία αυτοί είναι αληθινοί άνθρωποι ή σαν την τηλεόραση;» Δεν θα ξεχάσω ποτέ πραγματικά στο τέλος μιας παράστασης ένα κοριτσάκι σηκώθηκε όρθιο είχε γουρλώσει τα μάτια του που πετούσαν σπίθες και φώναζε με όλη του τη δύναμη χτυπώντας τα μικρά χεράκια του «Μπραβοοοοοο, μπραβοοοοο!», δεν σταμάτησε μέχρι που φύγαμε από τη σκηνή.
Τι έχετε κερδίσει από αυτή την εμπειρία μέχρι τώρα;
Σαν να ενηλικιώθηκα πνευματικά έτσι νιώθω. Κέρδισα υπομονή, μια εσωτερική γαλήνη και παραπάνω πίστη για τον άνθρωπο. Πέρα από την κούραση και τις ατυχίες που μπορεί να ήρθαν στον δρόμο αυτόν κάθε φορά που τραγουδάμε το «παιδιά της ίδιας γης», το τραγούδι στο τέλος της παράστασης, κοιτάω μάτια γεμάτα αλήθεια και παίρνω θάρρος να πω στην μικρή Ηρώ που είναι και εκείνη σε μια θέση εκεί απέναντι ότι ο δρόμος της τέχνης και στην προκειμένη του παιδικού θεάτρου είναι ένας δρόμος σωτηρίας και που η μόνη επανάσταση που χρειαζόμαστε εν τέλη αυτή τη στιγμή είναι αυτή η αλήθεια, η αυθεντικότητα των παιδιών, του παιδιού που είμαστε.
Tελικά, ποιο είναι το μήνυμα που περνάει η παράσταση;
«Πως αυτή η γη είναι για όλους δεν έχει κάποιους εκλεκτούς ούτε και πρώτους ρόλους.» Ας κάνουμε την αρχή από σήμερα λοιπόν…
