«Συγγνώμη που έχασα την υπομονή μου...
Το μωρό έκλαιγε, το ένα από τα παιδιά μου φώναζε ασταμάτητα ''Μαμά, κοίτα! Μαμά, κοίτα!'' και το άλλο μου τραβούσε το παντελόνι γιατί ήθελε την προσοχή μου. Συνέβαιναν τόσα πράγματα ταυτόχρονα.
Αλήθεια, σου ζητώ συγγνώμη που έχασα την υπομονή μου.
Αλλά είμαι μόνη μου και η προσοχή μου πρέπει να είναι στραμμένη προς πέντε διαφορετικές κατευθύνσεις. Και όταν νιώθω ότι έχω αποτύχει, είμαι πιο επιρρεπής σε διαξιφισμούς - ακόμη και για ανόητα πράγματα.
Συγγνώμη που σου φώναξα.
Όμως χθες το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Εσύ από την άλλη, έχεις απεριόριστη ενέργεια, και μου ζητάς συνέχεια πράγματα. Αν σου πω να περιμένεις λίγο, ξεσπάς.
Δεν πειράζει όμως.
Δεν πειράζει αν δεν μπορείς να παραμείνει ήρεμος. Που ενοχλείσαι με το φαγητό που έχουμε επειδή ήθελες πίτσα. Που απογοητεύεσαι γιατί έχυσες το γάλα στο πάτωμα ενώ έτρεχες στην κουζίνα - παρόλο που σου είπα τόσες φορές να μην τρέχεις.
Δεν πειράζει αν όλα αυτά με καταβάλλουν.
Λυπάμαι πολύ ωστόσο που έχασα την υπομονή μου. Να ξέρεις όμως ότι είμαι άνθρωπος και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.»
