Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτήν την παράσταση;
Το να κάνουμε μια sci-fi παράσταση για παιδιά ήταν κάτι που δουλεύαμε στο μυαλό μας για αρκετά μεγάλο διάστημα, για χρόνια μπορώ να πω. Και θέλαμε να πραγματοποιηθεί με τους δικούς μας όρους. Χωρίς να επιδοθούμε δηλαδή σε μαξιμαλιστικές σκηνογραφικές λύσεις, χωρίς να στηρίξουμε το κομμάτι του εντυπωσιασμού τόσο στην εικόνα, όσο στη δραματουργία, στο κείμενο και στην υποκριτική.
Φώτης Δούσος
Ήταν μια ιδέα που είχαμε από παλιά. Έχουμε ξανακάνει παραστάσεις παρόμοιας θεματολογίας στο παρελθόν για παιδιά, αλλά και για ενήλικες [Φουτουρία (2014), Μελλόνια (2018)]. Κάτι μας έλκει προς τo sci-fi!
Αλέξανδρος Ράπτης
Πιστεύετε ότι όταν η υπόθεση του έργου ξεφεύγει από τα συνηθισμένα έχει περισσότερη απήχηση στο παιδικό κοινό;
Η υπόθεση του έργου είναι πρωτότυπη. Είναι σαφώς επηρεασμένη από την κουλτούρα της επιστημονικής φαντασίας που είναι δημοφιλής σε όλους. Το έργο έχει απήχηση στα παιδιά όμως όχι γιατί το περιεχόμενο του δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά γιατί εμπεριέχει αλήθεια μέσα του. Αυτό είναι το στοιχείο το οποίο χρειάζεται ένα έργο να “αγγίξει” το κοινό. Η καλλιέργεια της φαντασίας, η πνευματική διέγερση, η σφιχτή πλοκή και ο δεμένος ρυθμός συμβάλλουν πολύ επίσης στην επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης.
Αλέξανδρος Ράπτης
Σίγουρα το κεντρικό κόνσεπτ παίζει σημαντικό ρόλο. Και στην προκειμένη περίπτωση η επιστημονική φαντασία είναι κάτι που τραβάει σαν μαγνήτης την προσοχή των παιδιών. Αλλά η επιτυχία μιας παράστασης δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε αυτό. Χρειάζεται σύμπνοια και συνεργασία πολλών παραγόντων. Το κλειδί ωστόσο είναι να έχεις καλή δραματουργία. Να υπάρχει ως βάση ένα έργο που αντέχει σε πολλές ερμηνείες και που ακόμη είναι ιντριγκαδόρικο, σύγχρονο, συναρπαστικό.
Φώτης Δούσος
Ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή στο έργο και γιατί;
Μια από τις πιο αγαπημένες στιγμές είναι λίγο πριν το φινάλε. Όταν όλα έχουν τελειώσει και οι φρενήρεις ρυθμοί της πλοκής καταλαγιάζουν. Τότε είναι που το έργο στεφανώνεται με το νόημά του. Εκεί φαίνεται τι ακριβώς θέλει να πει και γιατί έγιναν όσα είδαμε επί σκηνής. Είναι επίσης μια στιγμή βαθιά συγκινητική και λυτρωτική.
Φώτης Δούσος
Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν, κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην φυλακή, η επαναστάτρια και ιδιοφυής επιστήμονας JP τραγουδάει ένα τραγούδι ελπίδας. Σ' αυτό οραματίζεται την ελευθερία και την αλλαγή ενάντια στον ολοκληρωτικό κόσμο στον οποίο ζει. Η JP νοητικά σπάει τις λέιζερ μπάρες του κελιού της και χορεύει σαν να ζει σε έναν ελεύθερο κόσμο. Κι ο φανταστικός χορός της προοικονομεί το μέλλον.
Αλέξανδρος Ράπτης
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να κρατήσουν τα παιδιά στο τέλος της παράστασης;
Η έννοια του μηνύματος είναι παρακινδυνευμένη και κάπως παρεξηγημένη στο θέατρο όπως και στη λογοτεχνία για παιδιά εν γένει. Ένα έργο όσο πιο ουσιαστικό είναι τόσο πιο ευρύ ιδεολογικό φάσμα δύναται να καλύψει. Το έργο είναι ένα πεδίο όπου προβάλλονται ερωτήματα και δεν δίνονται έτοιμες απαντήσεις. Με αυτή τη έννοια το μήνυμα είναι κάτι που χτίζεται κάθε φορά εκ νέου μέσα από την κοινή αισθητική εμπειρία της παράστασης.
Φώτης Δούσος
Ένα έργο τέχνης κατά τη γνώμη μου οφείλει να εμπεριέχει την δυνατότητα να επικοινωνήσεις μαζί του με τον δικό σου τρόπο. Και όσο πιο βαθύ και πυκνό είναι το έργο τόσο πιο ανοιχτό γίνεται στο να προσεγγίσει περισσότερες ιδιοσυγκρασίες. Υπάρχουν πολλά “μηνύματα” μέσα στην Πόλη των Χαμένων Ρομπότ. Πέρα από το προφανές συμπέρασμα στο τέλος περί της αναγκαιότητας για κοινωνική και προσωπική ελευθερία, οι μικροί θεατές μας είναι ελεύθεροι να συνδεθούν με την παράσταση με όποιο τρόπο επιθυμούν ανακαλύπτοντας καινούριες πτυχές της και βρίσκοντας περισσότερα νοήματα.
Αλέξανδρος Ράπτης
 (1).jpg)
