Ο παιδίατρος, όμως, με προειδοποίησε πως αυτή η συνήθεια ίσως να ήρθε για να... μείνει. Ο γιος μου τότε, 6 μηνών μωρό, ήταν συνέχεια με το δάχτυλο στο στόμα και, θέλοντας πάντα να τον προστατεύω και να τον φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ, αποφάσισα πως πρέπει να τον σταματήσω πριν να είναι αργά.
Αγόρασα την κατάλληλη πιπίλα
Το πρώτο βήμα για να κοπεί αυτή η συνήθεια, ήταν να αντικαταστήσω το δάχτυλο με μια πιπίλα, αλλά έπρεπε να βρω την κατάλληλη. Αυτό που ήθελα ήταν μια πιπίλα που να ταιριάζει σωστά στο στόμα του και, φυσικά, να μην ερεθίζει το δερματάκι του γύρω από το στόμα όπως συνέβαινε με το δάχτυλο.
Η κλασική πιπίλα MAM Original έχει συμμετρικό σχήμα θηλής και ασπίδας, οπότε δεν τον ενοχλεί όταν στριφογυρίζει μέσα στο στόμα του. Αντίθετα, «κουμπώνει» απόλυτα και ξεχνά για ώρες να βάλει το δάχτυλο στο στόμα! Επιπλέον, σταμάτησαν οι ερεθισμοί στα μάγουλα και τα χείλη του καθώς η συγκεκριμένη πιπίλα δεν αφήνει τα σάλια και την υγρασία να μαζεύονται γύρω από το στοματάκι του.
Το καλύτερο, όμως, είναι πως η κλασική πιπίλα MAM Original κυκλοφορεί και... φωσφορίζουσα καθώς λάμπει στο σκοτάδι! Όσοι έχουν μωρά, καταλαβαίνουν πόσο σωτήριο είναι αυτό την ψάχνεις μισοκοιμισμένος και στα τυφλά στο κρεβατάκι του μωρού!
Γέμισα το σπίτι με παιχνίδια για… μάσημα
Γέμισα το σπίτι με παιχνίδια για… μάσημαΕυτυχώς για εμάς τις μαμάδες, υπάρχουν διάφορα παιχνίδια για… μασούλημα! Πρόκειται για ειδικά παιχνίδια οδοντοφυΐας που δεν τραυματίζουν τα ούλα του μωρού, ενώ παράλληλα ανακουφίζουν τον πόνο των πρώτων δοντιών. Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά τέτοια παιχνίδια σε διάφορα σχέδια, χρώματα και μεγέθη και φρόντισα να προμηθευτώ αρκετά! Φυσικά, το να αντικαταστήσει ο γιος μου το δάχτυλο με ένα τέτοιο παιχνίδι δεν ήταν εύκολο από την αρχή.
Αντίθετα, χρειάστηκε να είμαι από πάνω του σχεδόν όλη τη μέρα και κάθε φορά που έκανε την κίνηση να βάλει το δάχτυλο στο στόμα, του έδινα στο χέρι ένα αρκουδάκι ή έναν κρίκο από σιλικόνη. Τον πρώτο καιρό, είτε δεν δεχόταν το παιχνίδι είτε το κρατούσε στο στόμα για λίγα δευτερόλεπτα πριν ξαναβάλει το δάχτυλο. Με τον καιρό, όμως, κι αφού βρήκα παιχνίδια οδοντοφυΐας στα αγαπημένα του σχέδια και χρώματα, τα πράγματα έγιναν ευκολότερα.
Σταμάτησα να απομακρύνω το δάχτυλο από το στόμα
Παράλληλα με τα ειδικά παιχνίδια, μίλησα με μια παιδοψυχολόγο που με βοήθησε πολύ. Η συμβουλή της ήταν απλή: όταν βλέπεις ένα μωρό με το δάχτυλο στο στόμα, δεν τραβάς απότομα το χέρι του ούτε του λες με απότομη και κοφτή φωνή «μη», επειδή αυτό θα φέρει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Έτσι, λοιπόν, άλλαξα τρόπο πλεύσης και άρχισα να είμαι πιο υπομονετική.
Κάθε φορά που έβλεπα τον γιο μου να πιπιλίζει το δάχτυλό του, προσπαθούσα να του αποσπάσω την προσοχή με κάτι άλλο, χωρίς να αναφέρομαι στην «κακιά» συνήθεια που έχει. Εκτός από τα παιχνίδια οδοντοφυΐας που τα προτιμά, του τραγουδάω, του λέω παραμύθια ή του δείχνω κάτι άλλο που θα μπορούσε να του τραβήξει την προσοχή. Όσο περνούσε ο καιρός, συνειδητοποίησα πως ο γιος μου έβαζε το χέρι στο στόμα όλο και λιγότερο μέχρι που στα πρώτα του γενέθλια, η συνήθεια αυτή είχε γίνει παρελθόν. Σίγουρα δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά δεν ήταν και ακατόρθωτο!
