Συνέντευξη με την Σοφία Πάσχου, σκηνοθέτιδα της παράστασης «Ο Μπαλ στον αέρα»

Η πλοκή της υπόθεσης είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά αυτό που την κάνει να
ξεχωρίζει είναι ότι δίνεται η δυνατότητα στα παιδιά να γίνουν μέρος της ιστορίας. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;

Στη θέση της ιστορίας της Μαριλούς θα μπορούσε να είναι η ιστορία οποιουδήποτε
παιδιού. Κάθε παιδί κάνει το δικό του ταξίδι προς την ενηλικίωση. Με το εργαστήρι του τέλους θελήσαμε να δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά εκφράσουν μέσα από το παιχνίδι τις δικές τους σκέψεις, το δικό τους φαντασιακό. Επίσης σκεφτήκαμε ότι θα μας γνωρίσουν καλύτερα μέσα από την εμπειρία αυτής της ομαδικής δραστηριότητας, μιας και η ομαδικότητα βρίσκεται στην καρδιά της δουλειάς των Patari Project.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στα παιδιά;

Θα θέλαμε τα παιδιά να συμφιλιωθούν και να νιώσουν άνετα με το γεγονός ότι έχουν
φόβους, ανάγκες και επιθυμίες. Και ίσως να τα παροτρύνει να διεκδικήσουν, το
καθένα με τον τρόπο του, την «αναμέτρηση» μαζί τους.

Πέρα από τον παιδικό χαρακτήρα του έργου, πιστεύετε ότι έχει να περάσει μηνύματα και στους γονείς;

Από τη μία απευθύνεται στο παιδί που κάθε γονιός κρύβει μέσα του, το οποίο έχει κι αυτό φόβους, ανάγκες και επιθυμίες . Από την άλλη μιλάει στο γονιό για το παιδί του με μια ματιά «όχι ενήλικη», που ίσως τον βοηθήσει να το κατανοήσει περισσότερο.

Ποιος ρόλος σας συγκινεί περισσότερο και γιατί;

Οι ρόλοι των παιδιών είναι μοιραία και οι πιο συγκινητικοί, δηλαδή αυτός της Μαριλούς και αυτός του παιδιού στη χώρα του πολέμου. Είναι και τα δύο σε μια ηλικία τρυφερή που ώρα γνωρίζουν τον κόσμο και τις δυσκολίες του και αναζητούν συνειδήτά ή μη τρόπο να αντεπεξέλθουν.

Εσείς σε ποιον φανταστικό κόσμο θα θέλατε να ταξιδέψετε;

Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω στον Ανάποδο κόσμο, γιατί είναι ωραία να βλέπεις τα πράγματα καμιά φορά διαφορετικά. Η γνωριμία μας με άλλες οπτικές μάς ανοίγει τους ορίζοντες και μας βοηθά να εξοικειωθούμε με την ιδέα της συμπερίληψης.