7 χρόνια φαγούρα
Το «ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα» των παραμυθιών δεν επιβεβαιώνεται από την πραγματική ζωή των τελευταίων ετών. Τα διαζύγια στον κόσμο έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, και το ίδιο μοτίβο φαίνεται να ακολουθεί και η Ελλάδα.
Στο ακόλουθο διάγραμμα απεικονίζεται ο αριθμός των διαζυγίων που εκδόθηκαν στην Ελλάδα από το 1992 μέχρι το 2017 ανά έτη γάμου (δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα πιο πρόσφατα στοιχεία). Η λαϊκή ρήση για τα «επτά χρόνια φαγούρας» μοιάζει να επιβεβαιώνεται από τους αριθμούς, αφού τα ζευγάρια χωρίζουν περισσότερο μετά τα 10 χρόνια γάμου (στα 7 ξεκινά η φαγούρα που οδηγεί στο διαζύγιο...).
Σε γενικές γραμμές, πάντως, τα περισσότερα διαζύγια βγαίνουν σε ζευγάρια που είναι μαζί από 10 χρόνια και πάνω, ενώ έχουν αυξηθεί αρκετά και στα ζευγάρια που είναι μαζί από 5 έως 10 χρόνια.
Πες μου πόσα παιδιά έχεις, να σου πω αν θα χωρίσεις
Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι πως ο αριθμός των παιδιών επηρεάζει τον αριθμό των διαζυγίων. Συγκεκριμένα, όπως φαίνεται στο παρακάτω σχεδιάγραμμα, τα ζευγάρια που έχουν 1 ή 2 παιδιά είναι πιο πιθανό να χωρίσουν από τα ζευγάρια που δεν έχουν καθόλου παιδιά ή έχουν από 3 παιδιά και πάνω.
Τέλος, σύμφωνα πάντα με τα στατιστικά, φαίνεται πως, ανεξαρτήτως φύλου, η πλειονότητα των ανθρώπων χωρίζουν όταν είναι από 35 έως 44 ετών, αν και οι άντρες είναι πιθανό να ζητήσουν διαζύγιο από τα 45 μέχρι τα 54 τους έτη.
Οι γυναίκες είναι πιο ανεξάρτητες
Ωραία τα στατιστικά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαμε να κοιτάμε για ώρες, όμως ας πάμε και στην ουσία: άραγε, γιατί αυξάνονται τα διαζύγια στην Ελλάδα;
Ο ψυχίατρος- ψυχοθεραπευτής Ματθαίος Γιοσαφάτ, θεωρούσε πως οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ζευγάρια οφείλονται στη φεμινιστική επανάσταση - τη δεύτερη μεγαλύτερη κοινωνική επανάσταση στην ιστορία του ανθρώπου.
Η ανεξαρτησία της γυναίκας είναι ο νούμερο ένα λόγος που, όχι μόνο σταμάτησαν οι γάμοι από συνοικέσια αλλά αυξήθηκαν και τα διαζύγια. Οι γυναίκες δεν μένουν σε έναν καταπιεστικό ή κακοποιητικό γάμο μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Πλέον εργάζονται, μορφώνονται και αποδεικνύουν όλο και περισσότερο πως μπορούν να φέρουν εις πέρας πολλές ευθύνες ταυτόχρονα.
Αυτό, βέβαια, επηρεάζει και τους άνδρες οι οποίοι δεν μένουν σε έναν γάμο επειδή έτσι πρέπει. Ξέρουν ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν μια χαρά και δεν διστάζουν να τις «αποδεσμεύσουν» εάν ο γάμος είναι δυστυχισμένος.
* Σε αυτό το σημείο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να αναφέρουμε και την αύξηση των γυναικοτονιών η οποία αποδεικνύει πως αρκετοί άντρες δεν μπορούν να αποδεχθούν τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η γυναίκα στον 21ο αιώνα. Την θεωρούν ακόμα κτήμα τους και την θέλουν υποταγμένη και εξαρτημένη.
Οι προσδοκίες που δεν πραγματοποιούνται
Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο Πασκάλ Μπρυκνέρ - που όπως καλά καταλάβατε του έχουμε αδυναμία - τα σύγχρονα ζευγάρια «πεθαίνουν από υπερβολικές προσδοκίες, γδαρμένα από τη μεγαλειώδη ιδέα του ζευγαριού και της ευτυχίας, μιας κοινής ζωής όπου το πάθος θα διαρκεί αέναα με αμείωτη ένταση».
Όταν η καθημερινότητα θολώνει το παραμύθι που είχαμε στο μυαλό μας, ο έρωτας αντικαθίσταται από συναισθήματα όπως η απογοήτευση, η θλίψη και η απόρριψη. Η απόλυτη ευτυχία και η πληρότητα που νιώθαμε μέχρι πριν λίγο καιρό ναυαγεί κάτω από το βάρος των απραγματοποίητων προσδοκιών μας και ο «ιδανικός» σύντροφος μετατρέπεται ξαφνικά σε έναν «τεμπέλη», «αδιάφορο» και «ανάξιο των προσδοκιών μας» σύζυγο.
Κάποτε μαλώναμε για το ποιος θα προλάβει να φέρει πρωινό στον άλλον στο κρεβάτι, ενώ μετά από 10 χρόνια συμβίωσης και 2 παιδιά, μαλώνουμε για το ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια. Αν το καλοσκεφτείτε, η αλλαγή είναι μεγάλη!
Αυξήθηκε ο μέσος όρος ζωής
Κάποτε, δύο άνθρωποι 45 ετών είχαν ήδη μεγαλώσει τα παιδιά τους και βάδιζαν σιγά σιγά στην ανατολή της ζωής τους, την οποία σχεδίαζαν να περάσουν παρέα (που να χωρίζεις στα γεράματα). Σήμερα, όμως, δύο άνθρωποι 45 ετών είναι νεότατοι αφού πλέον ο μέσος όρος ζωής στην Ελλάδα είναι τα 82 έτη. Σκεπτόμενοι, λοιπόν, πως έχουν άλλα 40 χρόνια για να ζήσουν, δεν διστάζουν να προχωρήσουν σε ένα διαζύγιο προκειμένου να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους όπως ακριβώς θέλουν.
Με την αύξηση του μέσου όρου ζωής, μπορούμε πλέον να ζήσουμε πολλές διαδοχικές ζωές εντός της ίδιας, επισημαίνει ο Μπρυκνέρ. «Σήμερα είμαστε νέοι ώσπου να γεράσουμε: η ενήλικη φάση έχει εξαφανιστεί. Στην πραγματικότητα έχει εξαφανιστεί η ιδέα της ωριμότητας».
Λατέρνα, φτώχεια και... διαζύγια
Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και όπως αποδεικνύουν και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ τα ζευγάρια δεν αντέχουν στις δυσκολίες και προτιμούν το διαζύγιο. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στατιστικά, τα διαζύγια μειώθηκαν ελάχιστα τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης (από το 2009 μέχρι και το 2011), αλλά το 2012 εκτοξεύθηκαν!
Το στοιχείο αυτό αποδεικνύει πως οι δυσκολίες σε έναν γάμο, κυρίως αν είναι οικονομικές, δεν δένουν πάντα το ζευγάρι όπως μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Αντίθετα, τα οικονομικά ζόρια φέρνουν γκρίνια, μιζέρια και κάνουν τη συμβίωση ανυπόφορη. Από την άλλη, αρκετά ζευγάρια που θα προτιμούσαν ένα διαζύγιο μένουν μαζί για οικονομικούς λόγους - πώς να υποστηρίξεις δύο νοικοκυριά όταν με το ζόρι συντηρείς το ένα;
Ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση
Ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση και δεν φταίει το ότι νεότερες γενιές είναι «καλομαθημένες» ή ότι «κοιτάνε μόνο τη βολή τους» όπως ισχυρίζονται αρκετοί. Ο θεσμός του γάμου περνάει κρίση για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για έναν ακόμα εξαιρετικά σημαντικό: οι άνθρωποι παντρεύονται σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι παλαιότερα.
Λίγο να τελειώσουμε τις σπουδές μας, λίγο να βρούμε δουλειά, λίγο να τακτοποιηθούμε, οι περισσότεροι άνθρωποι παντρευόμαστε και κάνουμε παιδιά μετά τα 30. Ωστόσο, στα 30 έχεις μάθει να ζεις μόνο σου, δεν συμβιβάζεσαι εύκολα και έχεις συγκεκριμένες απαιτήσεις από τον σύντροφό σου. Επιπλέον, η τεκνοποίηση στις μέρες μας δεν απαιτεί απαραίτητα γάμο.
Με λίγα λόγια, δύσκολα αποφασίζεις να δεσμευτείς και να νοικοκυρευτείς, αλλά πανεύκολα αποφασίζεις να χωρίσεις και να ζήσεις χωρίς να βάζεις νερό στο κρασί σου.
