«Ιδανικά, θα ήθελα κάθε μητέρα να αισθάνεται κάτι περισσότερο από μια απλή φιλοξενούμενη στο σώμα της μετά τον τοκετό.
Mας έχουν μάθει να πιστεύουμε ότι αυτό το σώμα είναι ''προσωρινό'' κι ότι κάποια στιγμή πρέπει να επανέλθει.
Τα μέσα μαζικής δικτύωσης μας λένε να αλλάξουμε αυτό το αγνώριστο μετά τον τοκετό σώμα. Να απαλλαγούμε με κάποιο τρόπο από τις ραγάδες, να χάσουμε κιλά, να ''σηκώσουμε'' το πεσμένο στήθος.
Είναι σαν να ξεκινάμε πόλεμο με το σώμα μας, αμέσως μόλις γεννήσαμε. Με το να κάνουμε δίαιτες και γυμναστικές και με το να απαρνηθούμε τα μπισκότα.
Στην κοινωνία μας, το να κάνεις μωρό είναι αποδεκτό αλλά κάθε περιττό λίπος μοιάζει με προδοσία.
Όλοι μας προτρέπουν να ''επαναφέρουμε'' το σώμα μας στο πριν, αντί να μας ωθούν να επικεντρωθούμε στα μωρά μας και στο να φροντίσουμε την ψυχική μας υγεία.
Πάρα πολλές γυναίκες καταρρέουν μετά τον τοκετό, προσπαθώντας να ανταποκριθούν σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Δεν γίνεται να στερείσαι ύπνο και θερμίδες - ειδικά όταν θηλάζεις.
Γι' αυτό, ακόμη κι αν δεν χωράμε στο παλιό μας παντελόνι, πρέπει να είμαστε δυνατές και να εστιάσουμε σε αυτό που έχει σημασία, σε αυτό που δημιουργήσαμε.
Γιατί είμαστε πολλά περισσότερα από ένα σχήμα ή έναν αριθμό στη ζυγαριά. Είμαστε οι μητέρες των παιδιών μας: οι προστάτιδές τους, ολόκληρος ο κόσμος τους. Το σπίτι τους.»
Πηγή: livingfullaftered
