«Κάποιες μέρες, ειδικά τις δύσκολες, το να είμαι απασχολημένη είναι σωτήριο.
Όλη μου η προσοχή στρέφεται στις ανάγκες των παιδιών μου.
Κλείνω ραντεβού με γιατρούς ενώ καθαρίζω τα πιάτα.
Τα κάνω μπάνιο και τα ντύνω.
Τα βοηθάω να λύσουν τις διαφορές τους και όταν ακούω να με φωνάζουν πάντα τρέχω δίπλα τους.
Ναι, κάποιες φορές, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν απλώς συνεχίζω. Ακάθεκτη.
Τις προάλλες, ο σύζυγός μου βγήκε έξω και από θαύμα και τα τρία μου παιδιά πήγαν για ύπνο στην ώρα τους. Είχα επιτέλους την ευκαιρία να πάρω μια βαθιά ανάσα και να νιώσω όσα δεν μπορώ μέσα στη μέρα. Και αυτό πόνεσε...
Μέσα στην ησυχία του σπιτιού μου, δάκρυα έτρεξαν στο πρόσωπό μου. Έκλαψα για τόσα πολλά πράγματα που με στενοχωρούν τον τελευταίο καιρό.
Έκλαψα για όλες τις ανησυχίες μου και τη φοβία ότι δεν είμαι αρκετή.
Έκλαψα επίσης για το γεγονός ότι η ζωή είναι σκληρή και άδικη.
Και όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ: το είχα ανάγκη.
Γιατί μερικές φορές, το χάος της μητρότητας και της ίδιας της ζωής, με κάνουν να ξεχνάω πως αισθάνομαι.
Είμαι σίγουρη ότι πολλές από εμάς τις μαμάδες λέμε ''είμαι καλά'', επειδή το... να μην είμαστε απαιτεί περισσότερο χρόνο που ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ.
Το να είσαι μαμά είναι δύσκολο. Πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να νιώθουμε. Γιατί όταν δεν το κάνουμε, αποτυγχάνουμε να θεραπευτούμε.
Δεν πειράζει να είμαστε καλά. Εκτός από μητέρες είμαστε και άνθρωποι. Μια νύχτα γεμάτη δάκρυα δεν είναι χαμένη. Δεν ήταν σπατάλη χρόνου. Ήταν μια νύχτα επούλωσης και ήταν απαραίτητη.
Γιατί την επόμενη ημέρα, ξαναβρήκα τον εαυτό μου και εκτίμησα ακόμα περισσότερο τα χαμόγελα των παιδιών μου. Τα πιο γνήσια και γλυκά τους χαμόγελα.
Και για να είμαι ειλικρινής, και εγώ χαμογελούσα.»
