Οι ανάγκες των παιδιών και των βρεφών πήραν προαγωγή τα τελευταία χρόνια κι από ασήμαντες και δευτερεύουσες έγιναν προτεραιότητα. Ο όρος overparenting περιγράφει την υπερβολική ανησυχία των γονιών να καλύψουν τυχόν ανάγκες πριν καν δημιουργηθούν αλλά και την τάση τους να ξεχνούν τον εαυτό τους ζώντας μια εκατό τοις εκατό παιδοκεντρική ζωή.
Δεν μιλάμε όμως γι' αυτό: για μπαμπάδες και μαμάδες που ξέχασαν τι σημαίνει έξοδος, σεξ, διασκέδεση και όλα τα συναφή και αφιέρωσαν κάθε νανοεκατοστό της ύπαρξής τους στα θέλω των παιδιών τους. Μιλάμε για τη διαφορά στη στάση του γονέα απέναντι στις ανάγκες του παιδιού του. Για τον γονέα που αγκαλιάζει τον νέο του ρόλο και χωρίς πανικό, αλλά με πολλή ευσυνειδησία καταλαβαίνει ότι η ζωή του δεν είναι δυνατόν να μείνει ίδια. Για τον σύγχρονο γονέα που ξεβολεύεται -και ξεβολεύεται περισσότερο απ' το παλιότερο μοντέλο.
Καλές κι άγιες και οι μαμάδες κι οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας και, φυσικά, όλες και όλοι έκαναν το καλύτερο δυνατό αναλογικά με τις διαθέσιμες γνώσεις.
Έλα όμως που οι γνώσεις που διατίθεντο ήταν περιορισμένες (ή εν πάση περιπτώσει πολύ πιο περιορισμένες από τις σημερινές). Γι' αυτό και αποτελούσαν χαριτωμένα (#not) στοιχεία της καθημερινότητάς ανύκουστες για εμάς πρακτικές όπως:
-να ανεβαίνουμε στο μηχανάκι όχι μόνο χωρίς κράνος, αλλά οριακά όρθιοι
-να καθόμαστε στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου εννοείται χωρίς ζώνη
-να πηγαίνουμε σε μαγαζιά αν δεν κάπνιζες δεν σ' άφηναν να μπεις
-να κλαις και να οδύρεσαι με τις ώρες και να σου λένε οι μεγάλοι "άμα σου περάσει, πες μου"
Τι να λέμε; Χρυσές εποχές. Χρυσές εποχές που παρήλθαν και μαζί τους παρήλθαν και οι θεωρίες που μεσουρανούσαν. Τώρα η αγκαλιά, η κατανόηση, η κάλυψη κάθε συναισθηματικής ανάγκης είναι προτεραιότητά μας.
Δεν είναι «φλώροι» τ' αγόρια που κλαίνε, δεν είναι «κακομαθημένα» τα κορίτσια που παραπονιούνται, δεν «κακομαθαίνουν» τα βρέφη που οι μαμάδες τους τα έχουν στην αγκαλιά τους. Η ψυχολογία εξελίχθηκε και η επιστήμη μάς έδωσε το δώρο της ενημέρωσης γύρω απ' τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μας. Μάθαμε για τη σημασία του δεσμού γονέα-παιδιού και για το πόσο απαραίτητο είναι το αίσθημα της ασφάλειας. Μάθαμε επίσης να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ανθρώπους με δικαιώματα και ανθρώπινες αντιδράσεις: κι εμείς γινόμαστε γκρινιάρηδες κι εμείς στεναχωριόμαστε και θέλουμε να ξεσπάσουμε όταν πεινάμε, όταν νυστάζουμε, όταν δεν περνάει το δικό μας. Μάθαμε να μην έχουμε δυο μέτρα και δύο σταθμά.
Είμαστε η γενιά που παίρνει αγκαλιά τα παιδιά όταν κλαίνε, που κάνει τον κόσμο άνω-κάτω για να τους εξασφαλίσει ηρεμία και ασφάλεια, που τρέχει από λογοθεραπευτή σε ψυχολόγο αν νιώσει ότι το παιδί χρειάζεται βοήθεια. Παίρνουμε σοβαρά τον ρόλο μας κι ακόμα κι αν καμιά φορά να υπερβάλλουμε, αυτός δεν είναι ο κανόνας.
Ή έστω δεν είναι ο καινούριος κανόνας.
Γι' αυτό, ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν τα αφήσουμε να κλάψει για να γίνει πιο ανεξάρτητο. Σιγά μην το στείλουμε κι ανθρακωρύχο στο Βέλγιο για να μάθει πώς είναι η ξενιτιά.
