Μέσα από το συγκεκριμένο είδος μουσικής ξεδιπλώνεται ένας κόσμος γεμάτος όπλα, ναρκωτικά, σεξ και εύκολο χρήμα, πασπαλισμένος με σεξιστικά σχόλια, ρατσιστικές πινελιές και μόνιμο πρωταγωνιστή την βία. Είναι λογικό, λοιπόν, να σηκώνονται οι τρίχες των μαλλιών μας κάθε φορά που το παιδί μας (ή οι φίλοι του) ακούν στη διαπασών Tranno, Snik, Light και άλλους γνωστούς τράπερς.
Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που απαιτούν την «κατάργηση» αυτού του είδους μουσικής ενώ αρκετοί γονείς την απαγορεύουν στα παιδιά τους. Ξεχνάμε, όμως, κάτι πολύ σημαντικό: όσο δαιμονοποιούμε την τραπ μουσική, τόσο πιο πολύ σπρώχνουμε τα παιδιά μας στο να την ακούν.
Η απαγόρευση φέρνει πάντα το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα
Ζούμε σε μια εποχή που από τη μία η σύγχρονη μουσική περνάει λάθος μηνύματα στους νέους κι από την άλλη η παιδική εγκληματικότητα αυξάνεται καθημερινά. Πολλοί κατηγορούν την τραπ για την αύξηση της βίας μεταξύ ανηλίκων και την αντιμετώπιση της γυναίκας ως αντικείμενο, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως η έλλειψη ηθικών αρχών και η χαλαροί κοινωνικοί κανόνες έχουν σαν αποτέλεσμα την επιτυχία αυτού του είδους μουσικής.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που για να σπάσει πρέπει να ασχοληθούμε πιο ουσιαστικά με τη νέα γενιά. Η λύση σε τέτοιου είδους προβλήματα, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, είναι η παιδεία και η σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων. Είναι σημαντικό, για παράδειγμα, να μάθουμε στα παιδιά μας (με πράξεις και όχι μόνο με λόγια) πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, πως δεν μας ανήκει κανένας, πως το εύκολο κέρδος εύκολα καίγεται, πως η βία δεν είναι λύση, και τα λοιπά.
Αντίθετα, μια αυστηρή και κάθετη απαγόρευση της τραπ (ή οτιδήποτε άλλο θεωρούμε επικίνδυνο για τα παιδιά μας), θα φέρει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλοι ξέρουμε πως αν πεις σε ένα 3χρονο «ΜΗΝ βάλεις το δάχτυλο στην πρίζα», τρία λεπτά αργότερα θα το επιχειρήσει. Αν, όμως, του εξηγήσουμε γιατί δεν πρέπει να βάλει το δάχτυλο στην πρίζα και το καταλάβει, το πιθανότερο είναι πως δεν θα το επιχειρήσει ποτέ ξανά.
Αντιμετώπισε αυτό που φοβάσαι, μην το κρύβεις κάτω απ' το χαλί
Την πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με αυτό το είδος μουσικής, ήταν το 2019, με το περιβόητο άσμα «Mama» του Sin Boy. Θυμάμαι τότε η κόρη μου είχε ενθουσιαστεί με τη μουσική του τραγουδιού και συνεχώς μουρμούριζε ένα απροσδιόριστο «μαμά», αφού δεν ήξερε τα υπόλοιπα λόγια.
Όταν έφτασε η ώρα να το ακούσουμε παρέα και να αποκρυπτογραφήσουμε τους στίχους του, ομολογώ πως ήρθα σε δύσκολη θέση. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή και κλήθηκα να μιλήσω για έναν κόσμο πολύ μακριά από τα δικά μας πρότυπα - έναν κόσμο που, όμως, ενδέχεται να συναντήσει πολύ σύντομα όταν θα αρχίσει να κυκλοφορεί μόνη της.
Μιλήσαμε για το εύκολο κέρδος, για παράνομες πράξεις, για τη χρήση ουσιών, για την υποτίμηση της γυναίκας και άλλα πολλά που θίγονται εμμέσως από τους τραγουδιστές του «mama». Θέματα που σήμερα, 3 χρόνια αργότερα και πλέον στην εφηβεία, συναντάει όχι μόνο στην τραπ μουσική που είναι της μόδας, αλλά ακόμα και μέσα στο σχολείο (σε πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια). Το ότι τα είχαμε συζητήσει, όμως, την βοήθησε να τα απομυθοποιήσει και σήμερα να μπορεί να ξεχωρίζει τις κακοτοπιές και να τις αποφεύγει.
Φυσικά, ο τρόπος που μιλάς σε ένα παιδί για τέτοια θέματα ποικίλει ανάλογα με την ηλικία του και αυτός είναι ένας παράγοντας που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν ανοίγουμε τέτοιου είδους συζητήσεις.
Πριν του κηρύξεις πόλεμο, μελέτησε καλά τον εχθρό σου
Σύμφωνα με το wikipedia, «η τραπ μουσική ορίζεται από ένα δυσοίωνο, θλιβερό και λιτό περιεχόμενο στίχων που ποικίλει ευρέως, ανάλογα με τον καλλιτέχνη. Χαρακτηριστικά θέματα των στίχων που ερμηνεύονται περιλαμβάνουν παρατηρήσεις της κακουχίας της ζωής του δρόμου, τη φτώχεια, τη βία και σκληρές εμπειρίες στην αστική ατμόσφαιρα της πόλης».
Οι στίχοι τόσο της ελληνικής όσο και της αμερικάνικης τραπ μουσικής που άκουσα, μιλάνε για ανθρώπους μεγαλωμένους στη φτώχεια και τη δυστυχία που μια μέρα, λόγω της εμπλοκής τους με τη μουσική και (ή) το εμπόριο ναρκωτικών έγιναν σπουδαίοι και τρανοί. Ωστόσο, ανακάλυψα και καλλιτέχνες του εν λόγω είδους οι οποίοι ξεχωρίζουν τόσο από τις παραγωγές, όσο και από το στίχο τους αφού, τουλάχιστον, δεν μιλούν για γυναίκες ή ναρκωτικά.
Σήμερα, λοιπόν, όταν η 14χρονη κόρη μου βάζει στη διαπασών τραγούδια του Snick δεν την επικρίνω, ούτε την αποπαίρνω. Αντίθετα, της προτείνω καλλιτέχνες που έχουν κάτι πιο ουσιαστικό να πουν - ή τουλάχιστον, που δεν αναλώνονται σε βωμολοχίες και σεξιστικά πρότυπα.
Μπορούν λίγα τραγούδια να επηρεάσουν τις αξίες μιας ολόκληρης γενιάς;
Όσο κι αν στην αρχή δαιμονοποίησα την τραπ μουσική, κατάλαβα πως πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν τραγουδιστές, καλλιτεχνικά ρεύματα ή ακόμα και συγγραφείς που θα θεωρούνται από εμάς τους μεγάλους κακή επιρροή για τα παιδιά μας.
Οι νέοι κάθε εποχής, όμως, αν έχουν δίπλα τους ανθρώπους που τους ακούν και τους καταλαβαίνουν, δεν πέφτουν σε καμία παγίδα κανενός είδους μουσικής. Αντίθετα, φιλτράρουν τα ερεθίσματά τους και τελικά κρατούν τα θετικά και απορρίπτουν τα αρνητικά. Εξάλλου, ο τρόπος ζωής που επιλέγουμε είναι άθροισμα πολλών παραγόντων και δύσκολα επηρεάζεται μόνο από πέντε δέκα τραγούδια που είναι της μόδας.
