H μαμά που μεγαλώνει ένα «δύσκολο» παιδί θέλει κατανόηση και όχι κριτική!

H μαμά που μεγαλώνει ένα «δύσκολο» παιδί θέλει κατανόηση και όχι κριτική!

Τις προάλλες κάθισα στο κρεβάτι και ξέσπασα σε λυγμούς. Έπνιξα τις κραυγές μου στο μαξιλάρι και με το ζόρι μπορούσα να αναπνεύσω. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη και έκλαιγα τόσο πολύ που πονούσε το στήθος μου.

Η μητρότητα με έχει καταβάλει τον τελευταίο καιρό. Νιώθω μόνη και μπερδεμένη σ’ έναν κόσμο δύσκολο που σπάνια δείχνει κατανόηση. Ο σύζυγός μου είναι υπέροχος και έχω πολύ καλούς φίλους και συγγενείς που καταλαβαίνουν τον αγώνα μου. Ωστόσο, μου λείπει η κατανόηση από τους γύρω. Δεν θέλω να νιώθω άλλο μόνη. Χρειάζομαι υποστήριξη.

Όταν έχεις ένα παιδί με συμπεριφορικές και αναπτυξιακές δυσκολίες, ο κόσμος γίνεται ακόμα πιο σκληρός και επικριτικός. Όχι μόνο μαζί μου αλλά και με το ίδιο μου το παιδί. Πονάει και χρειάζεται αγάπη, αλλά πολλοί δεν έχουν υπομονή. Οι περισσότεροι του γυρίζουν την πλάτη.

Όταν το παιδί μου συμπεριφέρεται άσχημα κανείς δεν δείχνει κατανόηση. Το μόνο που κάνουν είναι να με σχολιάζουν και να ασκούν σκληρή κριτική, επειδή το δικό τους παιδί δεν θα συμπεριφερόταν ποτέ με αυτό τον τρόπο.

Κι έτσι με κάνουν να νιώθω ακόμα πιο μόνη. Παρόλα αυτά δεν το βάζω κάτω και προσπαθώ.

Προσπαθώ να είμαι υπομονετική.

Να δείχνω κατανόηση.

Προσπαθώ να εξηγήσω στους φίλους και την οικογένειά μου ότι το παιδί μου δυσκολεύεται και χρειάζεται υπομονή και αγάπη, αλλά σπάνια ακούγομαι.

Δεν υπάρχει κατανόηση, συμπόνια ή συμπάθεια. Στα μάτια τους, έχω απλώς ένα "προβληματικό παιδί" για το οποίο φταίω εγώ, γιατί είμαι κακή μαμά.

 Αλλά κι όταν όλα πάνε καλά και το παιδί μου έχει άψογη συμπεριφορά, πάλι θα επιλέξουν να δουν μόνο τα άσχημα. Σιγά-σιγά, δεν είμαι μόνο εγώ που απομονώνομαι, αλλά και το παιδί μου αφού για κάποιους είναι ''χαμένη υπόθεση''.

Και φοβάμαι ότι ακόμα και όταν μεγαλώσει και ωριμάσει θα ζει για πάντα στη σκιά του παρελθόντος της. Λες και δεν μπορεί να αλλάξει! Πονάω όταν το σκέφτομαι αυτό και ανησυχώ για το πώς θα την προστατεύσω.

Αυτό που θέλω απεγνωσμένα είναι κάποιος να με ακούσει. Κάποιος να νοιαστεί. Κάποιος να δείξει κατανόηση. Να με συμβουλεύσει και να μη με δείξει με το δάχτυλο. Να μην υψώσει το φρύδι και να μην με πληγώσει με τα λόγια του.

Αγάπη, συμπόνια και κατανόηση. Αυτό χρειάζονται μαμάδες σαν και εμένα. Κάποιον να τις υποστηρίζει και να τους δίνει ελπίδα και κουράγιο. Να μας ενθαρρύνει και να μας υποστηρίζει όταν όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας.

Πηγή: herviewfromhome.com

v