«Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και βρέθηκα μπροστά στον πιο μακρύ διάδρομο της ζωής μου.
“M.Ε.Θ., δωμάτιο 11” είπα κι ίσα που ακούστηκα μέσα από τη μάσκα μου. Η νοσοκόμα μου έδειξε που να πάω και μετά βίας κατάφερα να με κάνω να προχωρήσω ως εκεί.
Όοο περπατούσα προς το δωμάτιο, μπορούσα να νιώσω τα τελευταία υπολείμματα των παιδικών μου αναμνήσεων να διαλύονται. Κι εκεί ήταν η μαμά μου: αναίσθητη, διασωληνωμένη και σχεδόν αγνώριστη.
Οι αισθήσεις μου είχαν οξυνθεί από τον ρυθμικό ήχο του οξυγόνου, το μουρμουρητό των μηχανημάτων και το στάξιμο των διάφορων σωλήνων. Μια ανάμνηση της μαμάς μου να κάθεται σε ένα αντίστοιχο δικό μου κρεβάτι. Κι εγώ τώρα κάθομαι στο δικό της. Ένιωσα χαμένη σ’ αυτή την περίεργη “χώρα του πουθενά”, κάπου ανάμεσα στον ρόλο του γονιού και του παιδιού. Τις τελευταίες 24 ώρες είχα φύγει απ’ την ρουτίνα μου με τους κανόνες, το άλλαγμα πάνας και τη διδαχή κανόνων κι είχα βρεθεί σ’ ένα αποστειρωμένο δωμάτιο γεμάτο άσπρες ποδιές και ιατρικούς όρους. Ήμουν 40 χρονών, μητέρα δυο παιδιών κι είχα περισσότερη ανάγκη από ποτέ τη στήριξη της μαμάς μου -που ποτέ δεν υπήρξε λιγότερο διαθέσιμη.
Οι μέρες πέρασαν και η μαμά μου παρέμενε βαριά ναρκωμένη σ’ αυτό το κρεβάτι. Χρησιμοποίησα τον νεοαποκτηθέντα “ελεύθερο” χρόνο μου για να αναπολήσω τις στιγμές της σχέσης μητέρας-κόρης και σκεπτόμενη πώς η δική μας είχε αλλάξει με τα χρόνια. Σκεφτόμουν ότι από τότε που έγινα κι εγώ μαμά, κατάλαβα μερικά πράγματα που δεν θα μπορούσα να έχω καταλάβει πριν φέρω στον κόσμο τα αγόρια μου.
Όσο, λοιπόν, περίμενα να ξυπνήσει, της είπα όλα όσα πια ξέρω…
Πέρασες πολύ δύσκολα μαζί μου.
Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι η μητρική αγάπη περιλαμβάνει και τόσο πόνο. Είμαι μητέρα έξι χρόνια τώρα κι ούτε που ξέρω πώς κατάφερα να επιβιώσω απ’ αυτόν τον τρελό συναισθηματικό λαβύρινθο. Το ένα λεπτό τρέχω πίσω από ένα ποδήλατο, ενθαρρύνοντάς τον να “κάνει πετάλι”. Το άλλο λεπτό είμαι μόνη μου, τρώγοντας… τη σκόνη του, καθώς χάνεται στο ηλιοβασίλεμα. Όταν σκέφτομαι τα διάφορα στάδια της δικής μου ζωής και πώς η συμπεριφορά μου, οι επιλογές και οι πράξεις μου μπορεί να σε πλήγωσαν, μόνο αλληλεγγύη μπορώ να νιώσω, γιατί νιώθω κι εγώ αυτό τον βασανιστικό μαμαδίστικο πόνο.
Η μητρότητα δεν μπορεί να διαγράψει όλα όσα είσαι
Ως παιδί, ποτέ δεν ένιωσα ότι όλη σου η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω μας και μόνο γύρω μας. Ξέρω ότι ήταν έτσι από πολλές πλευρές, αλλά ταυτόχρονα ήξερες πότε να βάζεις προτεραιότητα τον εαυτό σου. Πήγαινες για ψώνια με την αδερφή σου, έκανες βόλτες με τις φίλες σου, έκανες γυμναστική και είχες διάφορα χόμπι στη ζωή σου. Δεν το σκέφτηκα ποτέ δεύτερη φορά, μέχρι που ξεκίνησα κι εγώ το ταξίδι μου στη μητρότητα στην εποχή των social media και του mom shaming. Εσύ ήξερες πάντα ότι πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου προτεραιότητα πού και πού και μου έδωσες το δώρο του να μεγαλώσω με μια μαμά που ήξερε ότι δεν γίνεται να μεγαλώσεις χαρούμενα παιδιά αν δεν είσαι εσύ η ίδια χαρούμενη.
Τα παιδιά πρέπει να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι
Ένα πράγμα που έχουν καταστήσει σαφές τα εγγόνια σου είναι ότι δε βγήκαν φτυστά η μαμά τους. Είναι αυτά που είναι και στην ηλικία των 4 και 6 ετών μας έχουν ήδη δώσει δείγματα του τι είδους άνθρωποι θα γίνουν στο μέλλον. Όπως όλες οι μαμάδες, προσπαθώ να μεγαλώσει υγιή, χαρούμενη και ευγνώμονα παιδιά χωρίς να προβάλλω πάνω τους τις δικές μου εγωκεντρικές επιθυμίες. Έχω σκεφτεί διάφορα ακραία σενάρια για τις μελλοντικές δουλειές τους, τις οικογένειες, τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους κ.λπ. Ίσως είμαι αφελής, αλλά δεν νιώθω συναισθηματικά ικανή να έχω οποιαδήποτε άλλη προσδοκία εκτός από την ευτυχία τους. Έτσι κι εσύ, δεν με πίεσες ποτέ προς κάποια κατεύθυνση που θεωρούσες επιτυχημένη. Με άφησες να πειραματιστώ, να εξερευνήσω, να πέσω – ας ένιωθες συχνά άβολα με τις επιλογές μου. Ήσουν όμως πάντοτε εκεί!
Τώρα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι
Τώρα ξέρω ότι κανείς δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένος για να γίνει γονιός. Δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβεις πραγματικά το πόσες θυσίες, πόσα δάκρυα και υπομονή χρειάζονται πριν γίνεις γονιός. Τώρα όμως το ξέρω κι εγώ το μυστικό σου, μαμά. Μπορώ πια να εκτιμήσω τους αγώνες που έδωσες, τις άυπνες νύχτες και την άνευ όρων αγάπη που προσέφερες. Καταλαβαίνω πια ότι το να είσαι μαμά απαιτεί πολύ βαθιά βουτιά στον εαυτό σου, τεράστια ανυστεροβουλία και δύναμη. Τώρα πια το καταλαβαίνω.
Τελικά, μετά από πέντε μέρες στη M.E.Θ., η μαμά μου μου έσφιξε το χέρι και άνοιξε τα μάτια της την ώρα που της μιλούσα. Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή μητέρας-κόρης… Με χρειαζόταν και νομίζω ποτέ δεν με είχε χρειαστεί έτσι.
Λίγο πριν πάρω την πτήση για το σπίτι μου, η μαμά μου μου είπε ότι ήταν περήφανη για τον τρόπο που το χειρίστηκα. Και κάπως έτσι, επέστρεψε στον μητρικό της ρόλο.
Στη διαδρομή για το σπίτι σκεφτόμουν ότι, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, η μαμά μου με προετοίμαζε μεγάλο μέρος της ζωής μου γι’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Πάντα ήταν δυνατή κι έμαθα να είμαι κι εγώ.
Όταν γύρισα σπίτι, με υποδέχτηκαν με τεράστιες αγκαλιές και ζεστά χαμόγελα. Αναρωτήθηκα αν τα αγόρια μου θα ένιωθαν την ολοκαίνουρια σοφία μέσα μου, αλλά προσγειώθηκα αμέσως στην πραγματικότητα…
Ίσως κάποια μέρα, με καταλάβουν κι αυτά. »
Πηγή: scarymommy.com
