«Δυστυχώς, επειδή είμαι τυφλή, πολλοί αμφισβητούν τις ικανότητες μου όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών μου. Αλλά πραγματικά, η όραση δεν έχει καμία σχέση με το να είσαι μαμά. Τα παιδιά θέλουν υπομονή και αντοχές και αυτό ισχύει είτε βλέπεις είτε όχι», είπε η Uamaki σε συνέντευξή της.
Η 28χρονη μαμά πάσχει από μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια και άρχισε να χάνει σταδιακά την όρασή της από τη γέννησή της και μετά. Αυτή τη στιγμή, έχει μόνο ένα τοις εκατό όραση στο αριστερό της μάτι και είναι εντελώς τυφλή από το δεξί.
«Έπρεπε να μάθω να κάνω πολλά πράγματα διαφορετικά», εξηγεί. «Αυτό δεν είναι εύκολο. Περνάς από μια διαδικασία πένθους. Και νομίζω ότι εξαιτίας αυτών των αντιξοοτήτων, έπρεπε να μάθω από μικρή ηλικία ότι αν θέλω να είμαι ευτυχισμένη, πρέπει να αλλάξω το πώς βλέπω τη ζωή».
Παρόλο που αρκετοί άνθρωποι εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους στο να γίνει μητέρα, ανάμεσά τους και ένας γιατρός, η Uamaki αγκάλιασε τη μητρότητα και δε το μετανιώνει καθόλου.
«Όταν έμεινα για πρώτη φορά έγκυος, ο γιατρός με παρότρυνε να κάνω έκτρωση. Πίστευε ότι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω ή ότι θα μετέδιδα στα παιδιά μου τη γενετική πάθηση των ματιών μου». Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, όμως, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε ποτέ ήταν οι αντιλήψεις και οι απόψεις των άλλων ότι δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει.
«Για κάποιους το να είσαι τυφλός είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Και μου το έχουν πει. Αυτό είναι πραγματικά προσβλητικό. Υπάρχει αυτή η αντίληψη εκεί έξω, και νομίζω ότι ισχύει για όλους τους γονείς με αναπηρία, ότι δεν είμαστε ικανοί», σημείωσε η 28χρονη.
Όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών της έχει τεράστια εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της. Ακόμα, κινείται με απόλυτη ευκολία στο σπίτι της καθώς ξέρει πού βρίσκεται το καθετί. «Όταν βρίσκομαι στο σπίτι, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είμαι τυφλή, επειδή γνωρίζω τόσο καλά το περιβάλλον μου. Μπορώ να κάνω ό,τι μπορεί να κάνει μια μαμά χωρίς αναπηρία».
Η Uamaki δήλωσε ότι έχει ένα σκύλο-οδηγό, τη Hollie, και πλέον δεν ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια από τους γύρω της. Εξήγησε ότι μεγαλώνοντας δυσκολεύτηκε πολύ να αποδεχτεί την αναπηρία της και προτιμούσε να τα κάνει όλα μόνη της. Αυτό που ουσιαστικά άλλαξε τον τρόπο σκέψης της, ήταν η συνεχής υποστήριξη του άντρα της.
Πολλές φορές χρειάζεται να απαντήσει σε άκομψες ερωτήσεις, όμως, πλέον ξέρει πολύ καλά ποια είναι. «Αρκετά συχνά με ρωτούν πώς αισθάνομαι που δεν ξέρω πώς είναι τα παιδιά μου, αλλά επιλέγω να επικεντρώνομαι στον χρόνο που περνάω μαζί τους και όχι στα πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω».
Δηλώνει ακόμα απίστευτα περήφανη για το πόσο μεγάλη συμπόνια επιδεικνύουν ήδη τα παιδιά της - γενικά, αλλά και προς εκείνη και την αναπηρία της. «Η κόρη μου θα μου δείξει πράγματα και θα με κάνει να τα αγγίξω... τα παιδιά μου καταλαβαίνουν τι συμβαίνει».
Μιλώντας για τη μητρότητα γενικά, είπε:« Προέρχομαι από μια μεγάλη οικογένεια και πάντα ήθελα να γίνω μητέρα... Ποτέ δεν αμφέβαλα για τις ικανότητές μου. Επειδή έχασα σταδιακά την όρασή μου, φυσικά, υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν "πώς θα το κάνω αυτό;" Αλλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με αυτές τις προκλήσεις, απλά πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι ή να είσαι δυστυχισμένη. Αν μη τι άλλο, αυτό με βοήθησε να γίνω καλύτερη μαμά».
Πηγή: honey.nine.com.au
