Γι' αυτή τη μαμά που δέχτηκε άγριο bullying, όταν ήταν μικρή για τα κιλά της, η σκέψη ότι οι κόρες της θα τραβήξουν όσα η ίδια τράβηξε στα χέρια των «βασανιστών» της, την απελπίζει και την κάνει να χάνει τον ύπνο της τα βράδια.
«Γουρουνίτσα. Αγελάδα. Χοντρή.
Αυτοί οι χαρακτηρισμοί ξεκίνησαν στο δημοτικό και με ακολούθησαν μέχρι και την Γ΄Γυμνασίου. Θυμάμαι να κλαίω τα βράδια στο δωμάτιό μου και να μην θέλω να πάω στο σχολείο. Η μητέρα μου προσπαθούσε να με παρηγορήσει, λέγοντάς μου ''αδιαφόρησε και θα σταματήσουν''. Αλλά οι συμμαθητές μου δεν σταματούσαν. Ίσα-ίσα που κάθε μέρα έβρισκαν καινούριους τρόπους να με πληγώνουν και να με κάνουν να θέλω να εξαφανιστώ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Α. Ήταν όμορφη, αδύνατη και πολύ δημοφιλής. Αν κλείσω τα μάτια μπορώ να θυμηθώ καθαρά το πρόσωπό της κι ας έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε. Πώς θα μπορούσα να την ξεχάσω όμως; Ήταν η ''αρχηγός'' της τάξης και εκείνη που με αποκαλούσε με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα. Δεν έχανε ευκαιρία να σχολιάσει τα ρούχα και το σώμα μου. Όταν δεν με πρόσβαλε, έκανε σαν να μην υπάρχω κι αν έκλαιγα, γελούσε δυνατά εις βάρος μου.
Η δυστυχία μου την έκανε χαρούμενη γι' αυτό και φρόντιζε να κάνει τη ζωή μου κόλαση καθημερινά. Προσπαθούσα - ήθελα - να αντισταθώ, αλλά ο φόβος για το τι θα συνέβαινε μετά ήταν πολύ μεγάλος. Δεν είχα άδικο...
Μια φορά δεν άντεξα άλλο την κοροϊδία της και ξέσπασα. Έκλαιγα και της φώναζα. Η πρώτη σφαλιάρα με βρήκε απροετοίμαστη. Στην δεύτερη και την τρίτη, ένιωσα τόσο αβοήθητη που λιποθύμησα.
Οι γονείς μου ήρθαν στο σχολείο και μίλησαν στους καθηγητές, ήρθαν μάλιστα και σε επαφή με την μαμά της Α. αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι να τελειώσω το Γυμνάσιο, το bullying συνεχιζόταν και η κατάσταση χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Για τρεις ολόκληρους μήνες μετά το συμβάν, κανείς από την τάξη δεν μου μιλούσε. Έκαναν όλοι σαν να μην υπάρχω.
Κι εγώ όμως έτσι ένιωθα. Σαν η ύπαρξή μου να ήταν η μεγαλύτερη προσβολή για τα άλλα παιδιά. Άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να έχω αυτοκαταστροφικές τάσεις. Μέχρι να πάω στο Λύκειο, αισθανόμουν άδεια και απέχθεια για τον εαυτό μου.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να ξεπεράσω όσα συνέβησαν τότε. Κάποιες πληγές όμως δεν κλείνουν ποτέ... Από εκείνη τη σκοτεινή εποχή, έχω κρατήσει μονάχα μια φωτογραφία. Για κάποιον που δεν ξέρει, απεικονίζει απλά 22 μαθητές. Για μένα όμως δείχνει την ωμότητα και τη σκληρότητα των παιδιών αλλά και την απόγνωση του αποκομμένου και αντιδημοφιλή μαθητή.
Όταν πήγαν για πρώτη φορά σχολείο οι κόρες μου, ορκίστηκα να τις προστατεύσω με νύχια και με δόντια σε περίπτωση που γίνονταν θύματα σχολικού εκφοβισμού. Μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί τίποτα τέτοιο, αλλά ο φόβος έχει φωλιάσει μέσα μου. Με τόσα που γίνονται καθημερινά ανησυχώ πως τα κορίτσια μου δεν θα τη γλυτώσουν.
Φοβάμαι τόσο πολύ που καμιά φορά τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ από το άγχος. Τότε σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο δωμάτιο των παιδιών μου. Τις χαζεύω να κοιμούνται και σκέφτομαι πόσο πολύ τις αγαπώ. Οι κόρες μου με κάνουν να νιώθω δυνατή και έτοιμη να δώσω οποιαδήποτε μάχη, όσο άνιση κι αν είναι.
Και τότε συνειδητοποιώ ότι μπορεί να πληγώθηκα βαθιά ως παιδί, αλλά κανείς από όσους μου έκαναν bullying δεν με νίκησε. Είμαι εδώ για να βοηθήσω. Είμαι εδώ για να πολεμήσω».
