Όταν ο σύζυγός μου και εγώ παντρευτήκαμε πριν από 20 χρόνια, δεν γνωρίζαμε ακόμα πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Μας έφερε σε επαφή ένας κοινός φίλος και θυμάμαι εκείνο το πρώτο μας τηλεφώνημα που διήρκησε πάνω από τέσσερις ώρες. Μιλούσαμε για τις ελπίδες και τα όνειρά μας για μια οικογένεια και τη ζωή που θέλαμε να ζήσουμε. Ερωτευτήκαμε παράφορα, και το ειδύλλιό μας θύμιζε χολιγουντιανή ταινία.
Λίγο μετά τον γάμο, γεννήθηκε η κόρη μας και η ζωή μας άλλαξε ριζικά. Κανείς από τους δυο μας δεν είχε ιδέα τι έπρεπε να κάνει. Είχαμε ρίξει όλο το βάρος στην ανατροφή των παιδιών μας και επιπλέον, επειδή ο σύζυγός μου ήταν στρατιωτικός περνούσαμε πολύ χρόνο χώρια. Τα πέντε πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα...
Ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχει τέλειος γάμος. Η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική από όσα είχαμε φανταστεί και ονειρευτεί!
Μιλούσαμε μόνο για τα παιδιά ή για τις ανάγκες του σπιτιού. Οι συζητήσεις μας ήταν επιφανειακές και περιλάμβαναν μονολεκτικές απαντήσεις. Υπήρξαμε φυγόπονοι στα προβλήματά μας και περιμέναμε κάποιος από τους δυο μας να φτάσει στα όριά του για να διαφωνίσουμε. Οι καβγάδες μας λειτουργούσαν περισσότερο για να εκτονωθούμε παρά για να λύσουμε τα θέματά μας. Και στο τέλος, καταλήγαμε πιο θυμωμένοι ή πληγωμένοι απ' ότι στην αρχή.
Αυτοί οι καυγάδες δεν έλυναν τίποτα και το μόνο που δημιουργούσαν ήταν περισσότερο άγχος και δυσαρέσκεια. Παρόλο που δεν φωνάζαμε, κάναμε κάτι πιο επιζήμιο ... δεν λέγαμε τίποτα.
Όλα όσα μας ενοχλούσαν συσσωρεύονταν και κάποια στιγμή ξεσπούσαμε για κάτι ανούσιο. Μετά από λίγο θα το ξεχνούσαμε, δεν θα ανταλλάσσαμε λέξη για λίγες μέρες, κα θα κάναμε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα.
Εξαιτίας της συμπεριφοράς μας γινόμασταν δυστυχισμένοι.
Παρόλο που η σχέση μας ήταν δυσλειτουργική, για τον κόσμο ήμασταν το τέλειο ζευγάρι. Σε δημόσιους χώρους, κρατιόμασταν από το χέρι, χαμογελούσαμε και φιλιόμασταν. Τα άλλα ζευγάρια μας ρωτούσαν: «Πώς το κάνετε;» και «Ποιο είναι το μυστικό σας;». Ήθελαν να μας μοιάσουν. Κάναμε τον γάμο και την οικογένεια να φαίνονται τόσο εύκολα...
Μακάρι να ήξεραν τον πόνο και τη μοναξιά που ένιωθε ο καθένας μας πίσω από τα παρασκήνια. Η πίεση που νιώθαμε να μοιάζουμε με το τέλειο ζευγάρι ήταν βαριά και πρόσθετε περισσότερο άγχος στη σχέση μας.
Συνεχίσαμε αυτό το τοξικό μοτίβο για άλλα 10 χρόνια, μέχρι που και οι δύο φτάσαμε στα όριά μας και παραδεχτήκαμε ανοιχτά τη δυστυχία μας. Πώς σώθηκε ο γάμος μας;
Αυτοβελτίωση και επικοινωνία.
Αποφασίσαμε από κοινού να δουλέψουμε πρώτα με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τον «τέλειο» γάμο. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε ιδέα για το είδος της σχέσης που θέλαμε σε αυτό το στάδιο της ζωής μας. Η ιδέα που είχαμε για το γάμο προερχόταν από τους γονείς μας, οι οποίοι δεν είχαν υγιείς σχέσεις. Λειτουργούσαμε με παλιά συστήματα πεποιθήσεων και μεθόδους που δεν λειτουργούσαν πλέον για εμάς.
Αρχίσαμε να κάνουμε πραγματικές συζητήσεις μεταξύ μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πήγαμε και σε ψυχοθεραπεία για να μάθουμε πώς να επικοινωνούμε και να ακούμε ο ένας τον άλλον. Μάθαμε πώς να μην τα παίρνουμε όλα προσωπικά και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις.
Ο γάμος είναι εύκολος όταν νιώθεις καλά και είσαι στην ίδια σελίδα με τον άνθρωπό σου. Ο λόγος που τα καταφέραμε ήταν επειδή ήμασταν και οι δύο πρόθυμοι να δουλέψουμε για το μεταξύ μας.
Οι σχέσεις πάντα αλλάζουν και ο γάμος δεν αφήνει περιθώρια για... βόλεμα. Πρέπει να είστε ευέλικτοι, ανοιχτοί στις αλλαγές και πρόθυμοι να αναπτυχθείτε ως άτομο και ως ζευγάρι.
Τα καταφέραμε επειδή αντιληφθήκαμε ότι ο γάμος είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Ισχύει αυτό που λένε «όλα του γάμου δύσκολα», όμως, είναι στο χέρι μας να τα κάνουμε εύκολα.
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
