Όταν έγινα μαμά για δεύτερη φορά, αλλιώς τα περίμενα και αλλιώς μου βγήκαν. Όμως, μέσα στη φούρια της καθημερινότητας, υπάρχουν και πάρα πολλές στιγμές που απολαμβάνω στ’ αλήθεια τις «συνέπειες» της απόφασής μου και σκέφτομαι ότι και οι πολύτεκνοι κάπως έτσι ξεκίνησαν…
Το πρώτο σου μωρό έχει ήδη μεγαλώσει
Όταν κάνεις το δεύτερο παιδί, έχεις ήδη δει το πρώτο σου να μεγαλώνει κι έχεις νιώσει εκείνη τη γλυκιά νοσταλγία για τα πρώτα χαριτωμένα στάδια της ζωής του. Εκείνα τα μωρουδιακά του χρόνια που αλλάζει μέρα με τη μέρα και περιμένεις με ανυπομονησία να ξυπνήσεις για να δεις τι καινούργιο θα κάνει αύριο. Και που όταν το κάνει, ξεχνάς και κούραση και τα πάντα, και αναρωτιέσαι αν η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη από αυτό…
Και το δεύτερο σου μοιάζει λες και μεγαλώνει ακόμη πιο γρήγορα
Και μετά έρχεται το δεύτερο και λες ότι τώρα θα το ζήσεις ακόμα πιο πολύ και πως θα είσαι δίπλα στο μωρό σου ακόμα περισσότερο απ’ το πρώτο. Το μωρό σου, όμως, φαίνεται να μεγαλώνει πιο ταχύρυθμα απ’ ότι περίμενες. Λίγο που η προσοχή σου μοιράζεται στα δύο, λίγο που το δεύτερο βλέπει το πρώτο και βιάζεται να το μιμηθεί και τα αληθινά απολαυστικά πρώτα τρία χρόνια, συμπιέζονται απίστευτα πολύ.
Νιώθεις ότι θα ξεκινήσει παιδικό πριν το χορτάσεις
Με λίγα λόγια, εκεί που έλεγες ότι ήρθε η ώρα να χορτάσεις να βλέπεις ένα μωρό να μεγαλώνει με το γάλα σου και να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι σα γατί – από γωνιά σε γωνιά και από ντουλάπι σε ντουλάπι – νιώθεις ότι φτάνει όπου να’ ναι εκείνη η μέρα που θα το στείλεις στον παιδικό σταθμό και θα μείνεις στο έρημο σπίτι σαν την καλαμιά στον κάμπο. Υπερβολές θα μου πείτε, αλλά αν δεν το ‘χεις νιώσει δεν το καταλαβαίνεις.
Σκέφτεσαι τι ωραία θα ήταν να είχες πάντα ένα μωράκι μέσα στο σπίτι
Και είναι τόσο απολαυστικά τα μωρά, που γρήγορα αρχίζουν και μπαίνουν στο μυαλό σου σκέψεις για τρίτο επειδή δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς ένα τουλάχιστον μωρό να μπουσουλάει ανάμεσα στα πόδια σου και να εξελίσσεται σε ένα νήπιο που μιλάει με τον πιο χαριτωμένο τρόπο. Είναι μια εμπειρία μεθυστική και εθιστική που, την ώρα που τη ζεις, νιώθεις ότι δεν θα τη βαριόσουνα όσες φορές και αν την ξαναζούσες.
Και καταλαβαίνεις λίγο-πολύ το πώς παίρνει η μπάλα τους πολύτεκνους
Έτσι, αρχίζεις ξαφνικά να βλέπεις τους πολύτεκνους, που αλλοτε θα τους ρωτούσες… «εάν έχουν τηλεόραση στο σπίτι», με εντελώς διαφορετικό μάτι. Μη σας πω, τους ζηλεύεις και λίγο και ας έχουν ξοδέψει τα καλύτερά τους χρόνια αλλάζοντας πάνες και κυνηγώντας πιτσιρίκια στις κούνιες. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, το τρίτο δεν είναι τίποτα παρά μια απόφαση... Άπαξ και την πάρεις, απλώς ανυπομονείς να το χαζεύεις κι αυτό να μεγαλώνει δίπλα στα άλλα δύο.
