Μανάδες και πατεράδες που ζουν με την αγωνία του παιδιού τους ακόμα και στον ύπνο τους και δεν ησυχάζουν ποτέ - όπως ακριβώς το περιγράφει η Fani Perperidou στη σελίδα Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας:
«Πάλι τα ίδια. Πετάγομαι φωνάζοντας το όνομά του και τρέχω στο δωμάτιό του να δω αν είναι εκεί, αν αναπνέει. Του χαϊδεύω τα μαλλιά. Πάλι με παίρνουν τα δάκρυα. Ησύχασε μου λέει ο άντρας μου, είναι εδώ. Όνειρο ήταν.
Όχι, δεν ήταν όνειρο. Εφιάλτης ήταν και τον ζήσαμε. Τον έζησε για την ακρίβεια.
Σωληνάκια, μυελογράμματα, ενδοραχιαίες, φάρμακα, μεταγγίσεις (κόκκινα σακουλάκια, κίτρινα σακουλάκια), πόνος, ήχος από τα μηχανήματα που μπλόκαραν, φωνές από παιδιά και γονείς, βλέμματα γεμάτα απόγνωση, μάτια υγρά πίσω από μάσκες χειρουργικές, μυρωδιά χλωρίνης και αντισηπτικού και... και... και... και προσευχές κάθε ώρα και λεπτό, κάθε που νύχτωνε και έμενες μόνος με τις σκέψεις σου να πάει καλά η αυριανή εξέταση, να είναι καλοί οι δείκτες, να αυξηθούν τα αιμοπετάλια και ο αιματοκρίτης, να μην του κάνει αντίδραση η χημειοθεραπεία, να… να…, να μη φύγει άλλο παιδί, να μην κλάψει άλλη μάνα, όπως η… και η… και η… και η… και η…, να μην κλάψει άλλος γονιός.
Εικόνες πόνου και χαράς, μάτια, πολλά μάτια, όλα όμορφα, όλα διαφορετικά, όλα όμως υγρά. Παιδιά που φωνάζουν να φάνε, να παίξουν, να ζωγραφίσουν και ένα συνεχόμενο ερώτημα, που δεν ξέρεις την απάντηση: Πότε θα φύγουμε μαμά;
Μέσα στο κεφάλι μου στριφογυρνούν όλα. Αισθήματα χαραγμένα με ανεξίτηλο μελάνι στην καρδιά. Πώς να σε πιάσει ο ύπνος πάλι;
Τον κοιτάζω που κοιμάται ήσυχα στο κρεβάτι του και ξανά η ίδια προσευχή στα χείλη, όπως τότε… Όσα χρόνια και αν περάσουν».
.jpg)
