«Γνωρίστηκαν στα 14 και, δύο χρόνια αργότερα, η σχέση τους εξελίχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι, έδειχναν κατανόηση ο ένας στις ανάγκες του άλλου, περνούσαν μαζί αρκετό χρόνο, ενώ μεταξύ τους υπήρχε σεβασμός και ειλικρίνεια.
Ο γιος μου ήταν πολύ χαρούμενος. Όλη η μαυρίλα και η γκρίνια της εφηβείας είχαν πάει περίπατο και επιτέλους τα μάτια του έλαμπαν ξανά από ευτυχία. Μια μέρα, όμως, όλα αυτά τελείωσαν. Η αφορμή ήταν μια ημερήσια εκδρομή που είχε κανονίσει με την κοπέλα του, για την οποία μάλιστα ανυπομονούσε. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε προγραμματίσει και ένας καβγάς ( από διακριτικότητα δεν θα αναφέρω τον λόγο αλλά πάντως δεν ήταν σοβαρός) είχε ως αποτέλεσμα τον χωρισμό.
Όταν γύρισε σπίτι, μουρμούρισε κάτι μέσα από τα δόντια του και κλείστηκε στο δωμάτιό του. Κατάλαβα ότι κάτι τρέχει, αλλά φαντάστηκα πως απλά θα τσακώθηκαν. Οι μέρες περνούσαν και ο γιος μου εξακολουθούσε να είναι αγέλαστος, κλεισμένος σπίτι και μονίμως θυμωμένος. Μετά από λίγη πίεση, μου εξομολογήθηκε πως η κοπέλα του τον χώρισε κι έπεσε με λυγμούς στην αγκαλιά μου.
Φυσικά περίμενα πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε και ήξερα ότι οι ερωτικές απογοητεύσεις είναι στο πρόγραμμα. Ωστόσο, όταν το σκεφτόμουν σαν ένα πιθανό ενδεχόμενο χαμογελούσα που ο γιος μου μεγαλώνει και αποκτά εμπειρίες. Όταν όμως, συνέβη στ’ αλήθεια, δεν χαμογέλασα καθόλου!
Αντίθετα, όσο τον βλέπω να στεναχωριέται και να μαραζώνει πονάω μαζί του. Σαν να απέρριψαν κι εμένα μαζί μ’ εκείνον… Το να βλέπεις το παιδί σου με ραγισμένη καρδιά είναι επώδυνο. Δεν είναι όπως όταν είναι μικρά και γδέρνουν το γόνατό τους ή χρειάζονται ράμματα. Τουλάχιστον τότε μπορείς να κάνεις κάτι για να τα ανακουφίσεις και να απαλύνεις τον πόνο τους.
Στην περίπτωση της ερωτικής απογοήτευσης, όμως, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον παρακολουθώ από μακριά περιμένοντας να επουλωθούν οι πληγές του. Του λέω όσο πιο συχνά μπορώ πως είμαι δίπλα του αν θέλει να μιλήσει, να ξεσπάσει ή οτιδήποτε άλλο και του αφήνω τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται για να συνέλθει.
Εξάλλου, όλοι τα περάσαμε. Ο πόνος της πρώτης απόρριψης είναι έντονος αλλά δεν κρατάει για πάντα… Προς το παρόν πονάω μαζί του σιωπηλά και περιμένω.»
Πηγή: scarymommy.com
.jpg)
