Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τόσο περισσότερο ζουν μακριά από τα δικά μας μάτια
Όπως και να το κάνουμε, όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο τα παιδιά μας απομακρύνονται από την επίβλεψή μας και ο ρόλος μας αλλάζει: γινόμαστε περισσότερο σύμβουλοι παρά προστάτες τους.
Παρ’ όλ’ αυτά, αν και για εκείνα η μετάβαση από την πλήρη εξάρτηση στη σταδιακή ανεξαρτησία έρχεται απολύτως φυσικά, η δική μας μετάβαση από τον έναν ρόλο στον άλλον απαιτεί προσπάθεια γιατί είναι «κομματάκι» δύσκολη. Είναι, με λίγα λόγια, ζήτημα αντίληψης, αλλά και θέλησης από μέρους μας, το να δώσουμε στα παιδιά μας τον χώρο που χρειάζονται για να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να κάνουν όλο και πιο σταθερά βήματα προς την πλήρη ενηλικίωση. Η οποία, άλλωστε, είναι μια εξέλιξη αναπόφευκτη.
Θέλουμε να νιώθουν και να είναι ανεξάρτητα, αλλά παραμένουν παιδιά
Βέβαια, όσο και αν βάλουμε τη λογική μας πάνω από τα συναισθήματά μας, παραμένουμε γονείς. Και τα παιδιά μας, όσο και αν θέλουμε να νιώθουν και να είναι αυτόνομα, στα μάτια μας παραμένουν τα μικρά μας.
Κάπως έτσι, βρισκόμαστε στη θέση να ζούμε δύο παράλληλες καθημερινότητες. Στη μία είμαστε οι άνετοι γονείς που αφήνουμε τα έφηβα παιδιά μας να έχουν έναν μερικό έλεγχο της ζωής τους. Στη δεύτερη, δεν περνάει ούτε λεπτό που να μην ανησυχούμε και προσπαθούμε, έστω και από μακριά, να έχουμε μια καθαρή εικόνα του τι κάνουν και που είναι τα παιδιά μας ανά πάσα στιγμή. Είναι μια δυσκολία που την περιμέναμε, αλλά δεν είχαμε φανταστεί πόση διακριτικότητα, ψυχραιμία και λεπτότητα απαιτεί στον χειρισμό της.
Οφείλουμε να τα προσέχουμε, όμως, από απόσταση και με σεβασμό
Δεν υπάρχει γονιός που ο νους του δεν είναι στα παιδιά του, ειδικά σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους όπως είναι η εφηβεία. Από τη μια καμαρώνει όταν δείχνουν ωριμότητα και αυτοπεποίθηση, από την άλλη όμως τρέμει μην τα προδώσει η απειρία τους.
Σε κάθε περίπτωση, είναι χρέος μας να προσέχουμε τα παιδιά μας για να μην τους συμβεί τίποτε κακό, μέχρι τουλάχιστον να αναλάβουν πλήρως τα ηνία της ζωής τους – που και τότε, δύσκολα χαλαρώνουμε. Είναι κάτι που τους το οφείλουμε. Ταυτόχρονα, όμως, οφείλουμε να το κάνουμε από μια εύλογη απόσταση – δεν είναι πια νήπια να τα έχουμε απ’ το χεράκι – και με απόλυτο σεβασμό στην προσωπικότητα και τον ιδιωτικό τους χώρο. Να είμαστε δίπλα τους χωρίς να τα καπελώνουμε, ως μέντορες και όχι... ως σεκιουριτάδες.
