Από τότε που γεννήθηκε, ο γιος μου ήταν η χαρά της ζωής. Από τους πρώτους μήνες κιόλας δεν σταματούσε να χαμογελά και να ανταποκρίνεται σε κάθε πείραγμα, να εξερευνά τα πάντα γύρω του και δεν γκρίνιαζε σχεδόν ποτέ του. Ακόμη και όταν έγινε 2 ετών, που όλα τα παιδάκια αλλάζουν και γίνονται λίγο στριφνά και αντιδραστικά, εκείνος ήταν ήρεμος, κοινωνικός και χαρούμενος.
Η αλήθεια είναι ότι, αργότερα, όταν πήγε παιδικό σταθμό, δυσκολεύτηκε λίγο να προσαρμοστεί, αλλά ποτέ του δεν εκδήλωσε κάποια ανησυχητική συμπεριφορά. Ή, τουλάχιστον, δεν την αντιληφθήκαμε εμείς.
Φαντάζεστε, λοιπόν, το σοκ που πάθαμε όταν το παιδί μας διαγνώστηκε με παιδική κατάθλιψη στα 5 του χρόνια. Η διάγνωση μας χτύπησε σαν κεραυνός, αφού δεν γνωρίζαμε ότι ένα τόσο μικρό παιδί μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι τόσο συντριπτικό, όπως είναι η κατάθλιψη.
Έχουμε συνήθως μια εικόνα για τα παιδιά στην οποία είναι απολύτως ανέμελα και ζούνε τα καλύτερα τους χρόνια χωρίς ίχνος σκοτούρας ή προβληματισμού. Το αναγνωρίζουμε όταν στεναχωριούνται, αλλά θεωρούμε ότι, στο κάτω κάτω, δεν έχουν και κανένα σοβαρό λόγο να μαυρίζουν την ψυχή τους και πως όλα αυτά είναι περαστικά.
Κι όμως, όταν ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ, καταλάβαμε ότι το παιδί μας μπορεί να ήταν μια προσωπικότητα υπό διαμόρφωση, αλλά δεν ήταν άμοιρο των πιέσεων που οδηγούν και εμάς σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Καθώς μεγάλωνε και αυξανόταν η εμπλοκή του στον καινούργιο κόσμο που μόλις είχε γνωρίσει, ίσως ένιωσε ότι απειλείται ή πιέζεται λίγο παραπάνω από όσο μπορούσε να διαχειριστεί.
Το πότε συνέβη ακριβώς παραμένει ένα ερώτημα για εμάς. Πριν τα 5, τα παιδιά δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους όπως εμείς, παρουσιάζουν όμως συμπεριφορές που πρέπει να θορυβήσουν έναν γονιό. Ο μικρούλης μας δεν μας έδειξε ποτέ κάτι που θα μπορούσε να μας ανησυχήσει, ίσως όμως ήταν τόσο ανεπαίσθητο που δεν δώσαμε την απαιτούμενη σημασία.
Στα 5 άλλαξε σχολικό περιβάλλον και εκεί είδαμε τα πρώτα σημάδια ότι κάτι έτρεχε στο μυαλουδάκι του. Έγινε ξαφνικά λιγότερο κοινωνικός, δεν έδειχνε ενδιαφέρον για καινούργια πράγματα και πονούσε συχνά η κοιλιά του, χωρίς όμως να έχει κάτι παθολογικό. Προφανώς, ο ίδιος δεν μπορούσε να μας περιγράψει τι νιώθει ακριβώς, αλλά εμείς ξέραμε από ένα σημείο και μετά ότι έπρεπε να το ψάξουμε παραπάνω.
Πήγαμε, λοιπόν, σε έναν ειδικό και έτσι βρήκαμε ότι το παιδί μας παρουσίαζε μια σειρά από χαρακτηριστικά που έδειχναν ότι πάσχει από κατάθλιψη.
Στην αρχή χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, αλλά προσπαθήσαμε να εστιάσουμε στη θετική πλευρά. Έχοντας μια σχέση εμπιστοσύνης με τον μικρούλη μας και παρατηρώντας τις αλλαγές στη συμπεριφορά του, προλάβαμε μια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει ένα παιδί σε πιο σκοτεινά μονοπάτια.
Από εκεί και πέρα, δουλέψαμε με τους ειδικούς και το πρόβλημα, δόξα τω Θεώ, ξεπεράστηκε.
