Όλα ξεκίνησαν στις 25 Δεκεμβρίου του 2015. Ήμουν ήδη 7,5 μηνών έγκυος και ανυπομονούσα να περάσει ο καιρός για να γεννήσω. Μάλιστα, τις μέρες εκείνες είχαμε πάρει άδεια για να ετοιμάσουμε το παιδικό δωμάτιο, να πάμε για τα μωρουδιακά και να προετοιμαστούμε για την άφιξη της μπέμπας μας.
Στις 27 Δεκέμβρη περιμέναμε να μας φέρουν το κρεβατάκι της, τον λίκνο και διάφορα έπιπλα που είχαμε παραγγείλει και μέχρι την Πρωτοχρονιά θα ήταν όλα έτοιμα: ρούχα, παιχνίδια, πάνες, καλλυντικά και ό,τι τελοσπάντων χρειάζεται ένα νεογέννητο. Όταν, όμως, ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει, λέει ο σοφός λαός.
Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι
Ανήμερα Χριστουγέννων, λοιπόν, και μαζί με τον Παύλο, τον άντρα μου, είχαμε καθαρίσει καλά το σπίτι, είχαμε πάει για ψώνια και ετοιμάζαμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι για το βράδυ. Περιμέναμε μερικούς καλούς φίλους να γιορτάσουμε τη μέρα, σκεπτόμενοι πως μόλις έρθει το μωρό δεν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να βρισκόμαστε με τους φίλους μας. Ήταν λίγο πριν τις εννιά κι ενώ έσκυψα να βγάλω την γαλοπούλα από το φούρνο, ένιωσα έναν έντονο πόνο στην κοιλιά. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία όμως, καθώς εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Οι καλεσμένοι μας είχαν φτάσει και ο ενθουσιασμός μου έδιωξε την όποια ανησυχία εμφανίστηκε στιγμιαία από το μυαλό μου.
Δεν πέρασε πάνω από μία ώρα και, ενώ είχαμε καθίσει ήδη στο τραπέζι για φαγητό, έκανε την εμφάνισή του ένας δεύτερος πόνος. Ήταν ακόμα πιο έντονος από τον προηγούμενο και με έκανε να δακρύσω. Αμέσως σταμάτησαν οι φωνές και τα γέλια όσων βρίσκονταν γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και ένιωσα τα βλέμματα όλων να είναι στραμμένα πάνω μου.
Ο πόνος πέρασε γρήγορα αλλά μέσα στην επόμενη ώρα αισθάνθηκα τον ίδιο πόνο ακόμα δύο φορές. Ο Παύλος τηλεφώνησε στον γυναικολόγο και λίγα λεπτά αργότερα κατευθυνόμασταν (μαζί με τους καλεσμένους μας!) προ το μαιευτήριο.
Καθοδόν προς το μαιευτήριο και ο τοκετός
Το μυαλό μου δεν πήγε φυσικά στο ενδεχόμενο του πρόωρου τοκετού. Φύσιν θετική και αισιόδοξη, φαντάστηκα πως πρόκειται για συσπάσεις Braxton-Hicks. Εξάλλου, το μωρό δεν έπρεπε να γεννηθεί ακόμα, ούτε είχα ετοιμάσει την τσάντα τοκετού. Για την ακρίβεια, δεν είχα ετοιμάσει ούτε καν το παιδικό σωμάτιο. Δεν ήμασταν έτοιμες για τοκετό ούτε η κόρη μου, ούτε εγώ. Για ακόμη μια φορά, όμως, έκανα λάθος.
Φτάσαμε στο μαιευτήριο σε χρόνο ρεκόρ. Μπροστά εγώ κι ο Παύλος και από πίσω οι φίλοι μας, όλοι ντυμένοι επίσημα. Οι γυναίκες με ψηλοτάκουνα και χτενίσματα κομμωτηρίου και οι άντρες τις γραβάτες τους. Τώρα που το σκέφτομαι, ήμασταν μια μάλλον ασυνήθιστη και αστεία εικόνα αλλά εκείνη τη στιγμή οι έντονοι πόνοι που πηγαινοέρχονταν δεν με άφηναν να γελάσω. Πόσο μάλλον τα νερά που έσπασαν στα καλά καθούμενα, ενώ στεκόμουν στην είσοδο του μαιευτηρίου και μιλούσα στο τηλέφωνο με τον γυναικολόγο μου.
Δεν ξέρω πόσοι από τους γείτονες άκουσαν την κραυγή τρόμου που έβγαλα όταν αντιλήφθηκε ότι ήρθε η ώρα να γεννήσω. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν η ασφάλεια της κόρης μου. «Είναι πολύ νωρίς» έλεγα και ξανάλεγα στον Παύλο και τις μαίες που με ετοίμαζαν για τον τοκετό. Δεν ήθελα να κινδυνεύσει το μωρό μου και διαρκώς αναρωτιόμουν αν έκανα κάποιο ασυγχώρητο λάθος που οδήγησε σε πρόωρο τοκετό. Ευτυχώς, οι πόνοι που ακολούθησαν ήταν πιο έντονοι από τις σκέψεις και τις ενοχές μου και δεν συνέχισα για πολύ το αυτομαστίγωμα. Εξάλλου, έπρεπε να εστιάσω στον τοκετό.
Το χριστουγεννιάτικο δώρο μου γεννήθηκε
Προσπερνώ τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του σύντομου τοκετού μου και φτάνω στο αποτέλεσμα των… κόπων μου: ένα υγιέστατο κοριτσάκι, σχεδόν 2 κιλά, που γεννήθηκε 4 λεπτά πριν αλλάξει η μέρα. Μεταξύ μας, ήταν το ομορφότερο νεογέννητο του κόσμου, αλλά δεν το λέω παραέξω για να μην προσβάλλω τα υπόλοιπα μωρά. Βέβαια χρειάστηκε να μείνει 7 μέρες στη θερμοκοιτίδα και το επόμενο διάστημα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μένα και τον μπαμπά της. Παρά την ανησυχία και την αγωνία μας, όμως, ήταν τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής μας.
Φέτος τα Χριστούγεννα η μικρή μας θα κλείσει τα 6 και, όσο μας το επιτρέπουν οι συνθήκες, θα τις κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι που θα θυμάται για πάντα! Εξάλλου του χρόνου δεν ξέρω αν θα μπορούμε να καλέσουμε πολύ κόσμο, αφού ο αδελφούλης της (που υπολογίζουμε να γεννηθεί αρχές Αυγούστου) θα είναι πολύ μωρό.
