Από μικρό παιδί, η Helen πίστευε ότι η μητέρα έπασχε από σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως και ήταν σχεδόν ανήμπορη να ανταποκριθεί στα καθήκοντα ενός γονιού. Αλλά δύο χρόνια μετά τον θάνατό της, έμαθε ότι η μαμά της απλώς προσποιούνταν την άρρωστη για 30 χρόνια.
«Είναι τρομερό το σοκ», λέει, «να μαθαίνεις ότι ήσουν ένα παιδί παραμελημένο και κλεισμένο στο σπίτι επειδή η μητέρα σου ήθελε να νιώθει διαρκώς θύμα. Οι γονείς μου δεν με έβγαζαν βόλτες. Όχι ποδηλατάδες, περίπατοι και τέτοια, ούτε καν για μια επίσκεψη σε κάποιον συγγενή. Ήμουν η μοναδική υπεύθυνη για τον εαυτό μου, πώς θα τραφώ, θα ντυθώ, θα ψυχαγωγηθώ. Η μαμά μου δεν με πήγαινε ούτε στο ψιλικατζίδικο της γωνίας. Όλη μας η ζωή εξαρτιόταν από την δήθεν αρρώστια της».
«Από το ημερολόγιό της, όμως», συνεχίζει, «ξέρω πως όταν εγώ ήμουν στο σχολείο, εκείνη έβγαινε για καφέ και για φαγητό με τις φίλες της ή με τον πατέρα μου».
Η Helen ενημερώθηκε για τη διάγνωση της μαμάς της όταν ήταν 7 ετών, αλλά δεν θυμάται κάποιον γιατρό να το λέει, παρά μόνο τη μαμά της. Από εκείνη τη στιγμή, η μαμά της την γέμιζε ενοχές σε κάθε ευκαιρία λέγοντας π.χ. ότι χειροτέρεψε επειδή έκανε πολλά για τη μικρή. Η Helen έμαθα γρήγορα πώς ό,τι και αν της συνέβαινε δεν έπρεπε να ενοχλεί τη μαμά της για τίποτα, αλλά να τα αντιμετωπίζει όλα μόνη της – ουσιαστικά, μεγάλωσε μόνη της.
«Ξεκίνησα να διαβάζω το ημερολόγιό της απ’ το τέλος», λέει, «από γεγονότα που είχα έντονη την ανάμνησή τους κι έπαθα σοκ από τα ψέματά της όσο και από τον τρόπο με τον οποίο αναφερόταν σε εμένα και τα παιδιά μου. Η μάνα μου δεν ένιωθε καμία τρυφερότητα για κανέναν και έβλεπε τον εαυτό της ως το θύμα όλων μας».
Στις πρώτες σελίδες, μάλιστα, η δύσμοιρη γυναίκα ανακάλυψε ότι η κακομεταχείριση ξεκίνησε από όταν ήταν ακόμη μωρό, που η μαμά της την άφηνε μόνη στο σπίτι για ώρες (όπως περιγράφει η ίδια) και της έδινε ουίσκι για να κοιμηθεί πιο εύκολα.
Και μετά την ενηλικίωσή της, όμως, η κακομεταχείριση δεν σταμάτησε. Στα 19 της, η Helen γνώρισε τον άντρα της με τον οποίο έκαναν δύο υπέροχα παιδιά.
Η μαμά της δεν χάρηκε καθόλου γιατί δεν θα ήταν πια το κέντρο της προσοχής. Χρησιμοποιούσε διαρκώς την αρρώστια της για να αποφεύγει τις επισκέψεις μας ή να λείπει από τα οικογενειακά τραπέζια. Στο μεταξύ, είχε πλέον αρχίσει να επικαλείται ότι εκτός από σύνδρομο χρόνιας κόπωσης έχει και Πάρκινσον.
«Το μεγάλο της λάθος», θυμάται η Helen, «ήταν που προσποιήθηκε ότι έχει Πάρκινσον αφού η διάγνωσή του είναι πιο περίπλοκη από το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Τότε ήταν που υποπτεύθηκα ότι μας δουλεύει, το έψαξα λίγο παραπάνω και έμαθα τι είναι ο ναρκισσισμός και το σύνδρομο Μυνχάουζεν».
«Ο θάνατός της», συνεχίζει, «με συγκλόνισε επειδή στο κάτω κάτω ήταν μητέρα μου, γι’ αυτό και όταν βρήκα τα ημερολόγια ένιωσα ακόμα πιο άσχημα για τα ψέματά της. Είναι αδύνατον να παραβλέψω το πώς μου στέρησε την παιδική μου ηλικία. Μου έδωσε τη ζωή, αλλά ύστερα μου την έκανε κυριολεκτικά κόλαση».
Πηγή: thesun.co.uk
