«Είναι πολύ δύσκολο... Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω πόσο πονάω που αφήνω τα μικροσκοπικά μωράκια μου πίσω στο νοσοκομείο ενώ εγώ είμαι στο σπίτι. Κλαίω μέχρι να κοιμηθώ και εύχομαι να κοιμόντουσαν δίπλα μου στις κούνιες τους. Κλαίω όταν βλέπω τα μικροσκοπικά κορμάκια τους καλυμμένα με καλώδια και συνδεδεμένα με μηχανήματα.
Κλαίω όταν πονάει το στήθος μου μέσα στη νύχτα και πρέπει να αντλήσω μόνη μου το γάλα στο σκοτάδι αντί να δεθώ με τα μωρά μου καθώς τα ταΐζω. Κλαίω όταν βρίσκομαι στο σπίτι γιατί νιώθω ενοχές που δεν είμαι μαζί τους για να βεβαιωθώ ότι ξέρουν ότι τα αγαπώ. Καθόμαστε στο άδειο παιδικό τους δωμάτιο όταν γυρίζουμε σπίτι και κλαίμε, εγώ και ο άντρας μου. Αυτό είναι δύσκολο.
«Όλοι μου λένε συνεχώς ότι βρίσκονται στο σωστό μέρος, ότι λαμβάνουν την καλύτερη φροντίδα στον κόσμο, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα επιστρέψουν σύντομα στο σπίτι, ότι πρέπει να εκμεταλλευτώ αυτό το διάστημα για να ξεκουραστώ και να αναρρώσω... Σας ακούω και τα καταλαβαίνω όλα αυτά... αλλά δεν εξαφανίζουν τον πόνο. Δεν εμποδίζει την καρδιά μου από το να πονάει. Δεν με κάνει να νιώθω ότι δεν αποτυγχάνω ως μαμά τους κάθε φορά που τα αφήνω.
Θα κλάψω, λοιπόν, και η καρδιά μου θα πονέσει. Θα αγκαλιάσω πιο σφιχτά τον άντρα μου και μετά θα είμαι πιο δυνατή για τα μικρά μου, όπως είναι αυτά για μένα. Είναι δύσκολο αλλά είναι προσωρινό. Θα είμαστε εντάξει[...] Ανυπομονώ να τα φέρω σπίτι».
Πηγή: people.com
