Ήξερα ότι είμαι διαφορετικός από 3 ετών κιόλας. Ήμουν ένα παιδάκι φοβισμένο και κοινωνικά αδέξιο – φούντωνα απ’ το άγχος κάθε φορά που ξεκινούσε το σχολείο.
Οι συνομήλικοί μου ο αντιλαμβάνονται αυτό και μάλλον γι’ αυτό με απέφευγαν, με παρενοχλούσαν και ασκούσαν επάνω μου βία – λεκτική και σωματική. Ήταν μια κατάσταση που κράτησε αρκετά χρόνια και δεν ήταν λίγες οι φορές που κόντεψε να την λήξω, παίρνοντας την ίδια μου τη ζωή.
Παρ’ όλ’ αυτά, σήμερα μπορώ να κοιτάξω πίσω με ψυχραιμία και πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» σε όλους εκείνους που με βασάνισαν παιδί. Χωρίς αυτά που πέρασα τότε, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα και δεν θα έβρισκα τη δύναμη να βοηθάω άλλους σαν κι εμένα.
Ήμουν ήδη 6 ετών όταν, μήνες αφότου είχα στιγματιστεί στο σχολείο μου με την ταμπέλα του ταραξία, διαγνώστηκα με αυτισμό μετά από υποψίες που είχε ένας δάσκαλός μου. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι μου συμβαίνει, ένιωθα ότι είναι το επισφράγισμα της αποτυχίας μου στη ζωή. Αργότερα, μεγαλώνοντας, ένιωσα ανακούφιση και αγάπησα λίγο τον εαυτό μου γιατί η διαφορετικότητά μου είχε πλέον εξήγηση.
Επειδή ήμουν χαμηλά στο φάσμα του αυτισμού δεν έχρηζα ιδιαίτερης υποστήριξης, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα και να ταιριάξω στον «κανονικό» κόσμο. Πολλές φορές ευχόμουν να ήμουν πιο σοβαρά, ώστε να έχω από πάνω ανθρώπους να με προσέχουν – να μην είμαι έκθετος στην κακία των άλλων.
Όσο προχωρούσα στο σχολείο τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα για μένα. Δεχόμουν ανελέητο bullying από κάθε μεριά και με κάθε τρόπο. Κι όσο δεν μιλούσα από ντροπή τόσο βαθύτερα έμπαινα σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ.
Τότε άρχισαν οι απόπειρες αυτοκτονίας.
Τελικά, οι μεταπτώσεις στη συμπεριφορά και τη διάθεσή μου με οδήγησαν στο ψυχιατρείο με διπολική διαταραχή. Αρχικά, ένιωθα φυλακισμένος, αλλά σιγά σιγά βρήκα ένα άσυλο και στα τρία χρόνια που έμεινα έγκλειστος μπόρεσα να ηρεμήσω από όσα μου είχαν συμβεί.
Όλο αυτό ήταν πολύ δύσκολο για την οικογένειά μου που έκανε ότι μπορούσε, αλλά εγώ δεν ηρεμούσα με τίποτα. Συνέχισα να έχω ξεσπάσματα και προβλήματα με το νόμο δυσκολεύοντας τη ζωή όλων μας.
Τελικά, μετά από πολύ ψυχοθεραπεία κατάφερα να φτάσω σώος στα 18 μου. Ήμουν πια ενήλικος, υπεύθυνος για τον εαυτό μου και αυτό ήταν τρομακτικό, αλλά και συναρπαστικό μαζί. Θα κατάφερνα να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου; Θα επιβίωνα; Τι άνθρωπος θα γινόμουν; Μήπως θα έπεφτα και πάλι σε σημείο να ξανασκεφτώ την αυτοκτονία;
Με τη βοήθεια των ανθρώπων που είχα πλέον κοντά μου και μπορούσα να εμπιστευτώ, είπα στον εαυτό μου «μπορείς να τα καταφέρεις» και με σκληρή δουλειά βγήκα απ’ το τούνελ της ζωής μου.
Όσοι με βασάνισαν και με υπέβαλλαν σε άγριο bullying θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι για τον θάνατό μου. Δεν τους απαλλάσσω απ’ τις ευθύνες των πράξεών τους, ούτε όμως τους κρατώ πια κακία. Εκείνον τον καιρό, οι άνθρωποι δεν ήξεραν πολλά για τον αυτισμό ούτε ήθελαν να μάθουν. Η ενημέρωση γι’ αυτά τα πράγματα μπορεί να αλλάξει πολλά και να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά σ’ αυτό που εκ πρώτης όψεως αντιμετωπίζουν ως «διαφορετικό».
Πλέον είμαι μεγαλύτερος και σοφότερος και ξέρω πως ο αυτισμός μου δεν είναι εμπόδιο, αλλά μια μαγική δύναμη, που μου επιτρέπει να βλέπω τους άλλους με ενσυναίσθηση ό,τι και αν είναι αυτό που τους διαφοροποιεί από μένα.
Σε όσους μου έκαναν bullying, λέω πλέον πως με πλήγωσαν βαθιά, αλλά δεν με νίκησαν. Είμαι εδώ για να βοηθώ τους άλλους και να δίνω όποια μάχη και αν χρειαστεί.
Πηγή: metro.co.uk
