Έχω έξι υπέροχους γιους – ζωή να ‘χουνε – και δεν μπορώ να το πιστέψω πόσο ευτυχισμένη είμαι μαζί τους. Κι ας ήθελα πάντα ένα κοριτσάκι, να κάνουμε «κοριτσίστικα» πράγματα μαζί, να μου εκμυστηρεύεται τις σκέψεις της και όταν μεγαλώσει να είμαστε οι καλύτερες φίλες. Στην πραγματικότητα, είτε το παιδί είναι αγόρι είτε κορίτσι, μια μαμά συγχρονίζεται με τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις ιδιαιτερότητές του, και η σχέση τους είναι μοναδιική.
Έτσι κι εγώ, έχω μια σχέση μοναδική με κάθε έναν από τους γιους μου, ξέρω πως σκέφτονται, τι νιώθουν και τι θα κάνουν την επόμενη στιγμή. Αγαπιόμαστε τρελά, τα λέμε όλα μεταξύ μας και είμαι ο πρώτος τους σταθμός κάθε φορά που ζορίζονται συναισθηματικά – στον μπαμπά τους πηγαίνουν μετά για να ξεδώσουν μαζί!
Βεβαίως, έξι αγόρια μέσα στο σπίτι σημαίνει ένα διαρκές χάος, αφού όσο και να συμμαζέψεις είναι αδύνατο να τα έχεις όλα στην εντέλεια. Αυτό, όμως, συμβαίνει μέχρι να μεγαλώσουν τα πρώτα. Μετά, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και μαθαίνουν και στα μικρότερα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν για να είναι η καθημερινότητά όλων μας πιο ξεκούραστη.
Καταλαβαίνω ότι, στους απ’ έξω, τα έξι αγόρια φαίνονται πολλά και ψιλοπαγώνουν στη σκέψη και μόνο να ήταν στη θέση μου. «Χαρά στο κουράγιο σου», μου λένε και σφίγγουν τα χείλη, πριν μου χαμογελάσουν και μου ευχηθούν «να είναι γερά και να τα χαίρεσαι». Η αλήθεια είναι ότι και μένα μερικές φορές μου έχει φανεί βουνό, αλλά όχι επειδή είναι αγόρια. Έξι παιδιά που θέλουν τη φροντίδα, την προσοχή και την παρουσία σου 24 ώρες το 24ωρο, μπορούν να σε εξουθενώσουν – ακόμα και αν δεν εργάζεσαι, όπως εγώ. Αλλά οι όμορφες στιγμές είναι αληθινά πολλαπλάσιες, τόσο που χάνεις το μέτρημα όσων εικόνων θα ήθελες να μην φύγουν ποτέ απ’ το μυαλό σου.
Εκείνους που δεν καταλαβαίνω είναι αυτοί που θεωρούν ότι για να έχω κάνει έξι αγόρια, σημαίνει ότι προσπαθούσα για κορίτσι και δεν μου βγήκε ποτέ. Σαν να λένε ότι τα αγόρια μου είναι αυτό που μου έτυχε, ενώ εγώ ήθελα κάτι άλλο.
Πέρα από αγενές, όλο αυτό δείχνει και μια άγνοια από μέρους τους γύρω από το τι σημαίνει να είσαι γονιός και πως φτάνεις να κάνεις ένα και δύο και όσα περισσότερα παιδιά μπορείς. Ειλικρινά, δεν ήταν κάτι που επιλέξαμε με βάση τις επιθυμίες ή τις αντοχές μας, αλλά μια παρόρμηση που φούντωνε όσο κρατούσαμε τα μικρά μας στην αγκαλιά μας και όσο μοιραζόμασταν την ευτυχία μας μαζί τους.
Ακόμη πιο βλακώδες. όμως, είναι να σε ρωτάνε – χαριτολογώντας πάντα – «ποιο είναι το μυστικό σου». Δυστυχώς, το έχω ακούσει πολλές φορές. «Μόνο αγόρια πιάνεις; Δεν μας λες κι εμάς το μυστικό;», μου λένε με μισό χαμόγελο και περιμένουν από μένα να γελάσω και να τους απαντήσω τα κλασικά, ότι «αν το πω δεν θα ‘ναι μυστικό» ή «ρωτήστε τον άντρα μου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Εκεί πλέον αδιαφορώ γιατί, κάνοντας τέτοιες κουβέντες – έστω και για πλάκα, αν και νομίζω ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ήθελαν να υπάρχει «σερνικοβότανο» – διαιωνίζουμε επικίνδυνα στερεότυπα και υποτιμούμε και εμάς και τα παιδιά μας.
Έχω έξι αγόρια γιατί τόσα αξιώθηκα να κάνω και είμαι ευγνώμων γι’ αυτά, όπως θα ήμουν και αν είχα έξι κορίτσια ή όποιονδήποτε συνδυασμό τους. Και θέλω να το ξέρουν κι εκείνα για να μ νιώσουν ούτε λεπτό ότι η αγάπη μας για εκείνα εξαρτάται από τυχαία πράγματα όπως είναι το φύλο, η σειρά που γεννήθηκαν κλπ. κλπ.
