«Μαμά θα πεθάνεις;»
Τη στιγμή που άκουσα αυτή τη φράση από τον 3χρονο γιο μου, ένιωσα όπως δεν είχα ξανανιώσει ποτέ από τη μέρα που έγινα μαμά.
Ταράχτηκα, αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, του απάντησα «όχι» και του έδωσα μια αγκαλιά κι ένα φιλί για το επισφράγισμα. Έπρεπε να το περιμένω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Εγώ έκανα χημειοθεραπείες και εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Ούτε η 7χρονη αδελφή του. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι με έβλεπαν συνέχεια στο κρεβάτι και δεν έπαιζα πια μαζί τους ούτε τους διάβαζα παραμύθια. Ο μικρός θύμωνε και με φώναζε τεμπέλα. Η μεγάλη το εσωτερίκευε περισσότερο και αντιδρούσε ως μεγάλη αδελφή. Του διάβαζε εκείνη και σε μένα έφερνε χυμούς και φρέσκα φρούτα. Καταλάβαινε ότι κάτι δυσάρεστο συμβαίνει, αλλά όχι πόσο και τι.
Ούτε εγώ, όμως, ήξερα τις είχαν στο μυαλουδάκι τους, αφού δεν τους είχα μιλήσει ποτέ γι’ αυτό που περνούσα. Είχα αποφασίσει να το κρύψω και αυτή ήταν η χειρότερη απόφαση της ζωής μου.
Βλέπετε, ένιωθα πως προστάτευα τα παιδιά μου από κάτι που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν, κάτι που θα τα τρόμαζε απίστευτα. Στην πραγματικότητα εγώ ήμουν αυτή που έτρεμε από φόβο. Που πίστευα ότι δεν θα βγω ζωντανή απ’ όλο αυτό.
Ήμουν γύρω στα 30 τότε, χωρίς ιστορικό καρκίνου στην οικογένειά μου, έτρωγα σωστά, δεν κάπνιζα και γυμναζόμουν, έστω και περιστασιακά. Κατά τον θηλασμό, στον γιο μου, συνέβη κάτι που απαιτούσε διαδοχικές μαστογραφίες. Σε μία από αυτές, ανακαλύψαμε τον καρκίνο. Ευτυχώς ήταν νωρίς, αλλά αυτό σήμαινε πως η απόφαση για τη συνέχεια ήταν δική μου: εγχείριση και ραδιοθεραπείες ή όλα αυτά μαζί με χημειοθεραπείες; Πελάγωσα.
Ένιωθα ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, πόσο μάλλον στα παιδιά. Τελικά, τους είπα ελάχιστα, ότι ήμουν άρρωστη, αλλά σύντομα θα είμαι και πάλι καλά.
Περιμέναμε λίγους μήνες μέχρι που έκλεισαν τα σχολεία και στείλαμε τα παιδιά να μείνουν με τους παππούδες για το υπόλοιπο των διακοπών. Μόλις επιστρέψαμε έκανα την εγχείριση και στο καπάκι, άρχισα χημειοθεραπείες.
Όταν ήρθαν πάλι σπίτι, δύο μήνες αργότερα, είχε έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο και την ασθένειά μου και τα παιδιά μου. Η όψη μου, άλλωστε, δεν μου επέτρεπε να κρύβομαι άλλο. Είχα αλλάξει πολύ και ήταν φυσικό να θέλουν απαντήσεις. Η κόρη μου είχε δει καρκινοπαθείς στην τηλεόραση και ο γιος μου βρήκε μια περούκα μου.
Στην αρχή, τα παιδιά θύμωσαν μαζί μου που τους έκρυψα κάτι τόσο σοβαρό. Πώς θα μπορούσαν να με εμπιστευτούν μετά από αυτό; Μετά, ήθελαν απλώς να μάθουν τα πάντα και έτσι έγινε.
Από εκείνο το σημείο, δεν τους ξανάκρυψα τίποτα για οσα περνούσα. Απάντησα σε κάθε ερώτηση, όσο δυσάρεστη και αν ήταν και πέρασα κάθε ορόσημο της θεραπείας μου αγκαλιά μαζί τους και με τον μπαμπά τους – την τελευταία μου χημειοθεραπεία και την πρώτη φορά που ξαναχτένισα τα μαλλιά μου.
Αυτό που μου φαινόταν βουνό αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο παλό πράγμα του κόσμου. Είπα την αλήθεια στα παιδιά μου και απελευθερώθηκα. Ήταν πιο εύκολο απ’ το να τους κρύβω την περιπέτειά μου. Και έκανε τη σχέση μας πιο δυνατή και πιο ειλικρινή. Μετά από αυτό, αρχίσαμε να μιλάμε ανοιχτά για τα πάντα όσο δύσκολα και αν ήταν. Να ξέρουν τις απόψεις μας και εμείς τις δικές τους.
Η ουλή στο στήθος μου είναι το μόνο που έμεινε να μας θυμίζει πόσο δύσκολα περάσαμε ως οικογένεια εκείνη την περίοδο. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτή η εννιάμηνη περιπέτεια μας άφησε πολλά περισσότερα, μας άλλαξε ως ανθρώπους. Τα παιδιά μου είναι πλέον στην εφηβεία και η σχέση μας είναι πιο ανοιχτή και πιο δυνατή από ποτέ. Και όλοι μας εκτιμάμε αυτό που έχουμε όσο τίποτε στον κόσμο, γιατί πλέον ξέρουμε καλά τι θα μπορούσαμε να χάσουμε ανά πάσα στιγμή.
Πηγή: parents.com
