Όπως ακριβώς, το περιγράφει και αυτό το πολύ τρυφερό κείμενο που διαβάσαμε στη σελίδα της παιδοψυχολόγου Μαρίας Αϊβαζίδου στο facebook:
«Το σπίτι των γονιών μας, είναι το μόνο σπίτι που μπορείς να πας οποτεδήποτε, απρόσκλητος.
Το μόνο σπίτι που μπορείς να βάλεις κλειδί στην πόρτα και να μπεις μέσα.
Το σπίτι που έχει αγαπημένα μάτια που κοιτάζουν την πόρτα μέχρι να σε δουν.
Το σπίτι που σου θυμίζει τις μέρες σου χωρίς ανησυχίες και την ευτυχία σου κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας.
Το σπίτι στο οποίο η παρουσία σου και το βλέμμα στα πρόσωπα της μητέρας και του πατέρα σου είναι ευλογία για σένα και η συνομιλία σου μαζί τους είναι ανταμοιβή.
Το σπίτι που αν δεν είσαι, οι καρδιές των γονιών σου συρρικνώνονται.
Το σπίτι στο οποίο φωτίστηκαν δύο κεριά για να φωτίσουν τον κόσμο και να γεμίσουν τη ζωή σας ευτυχία και χαρά.
Το σπίτι που είναι το τραπέζι του φαγητού για σένα και δεν έχει υποκρισία.
Το σπίτι που αν είναι ώρα για φαγητό και δεν τρώτε, η καρδιά των γονιών σας θα ραγίσει και θα στεναχωρηθεί.
Το σπίτι που σου χαρίζει όλο το γέλιο και την ευτυχία.
Ω, παιδιά μου!
Μάθετε την αξία αυτών των σπιτιών πριν είναι πολύ αργά.
Τυχεροί είναι αυτοί που έχουν ακόμα το σπίτι των γονιών τους για να πάνε.»
