Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερό μου, ήμουν πολύ προσγειωμένη όσον αφορά τι θα αντιμετώπιζα μετά τη γέννησή του. Άλλωστε, θα έπρεπε να ισορροπήσω ανάμεσα σε ένα βρέφος και ένα 3χρονο, δύο παιδιά με τελείως διαφορετικές ανάγκες που έπρεπε να ικανοποιηθούν όλες στο ακέραιο.
Παρ’ όλ’ αυτά, υπήρχαν πράγματα που δεν είχα υπολογίσει:
Οι αδιάκοποι καυγάδες
Πριν βιαστείτε να μου πείτε ότι τρέχω κανένα χρόνο και βάλε μπροστά, πρέπει να σας πω ότι τα παιδιά μου άρχισαν να τσακώνονται όταν ο μικρός ήταν μόλις 6 μηνών.
Σαν κι εσάς, έτσι κι εγώ περίμενα οι καυγάδες να αρχίσουν πολύ αργότερα, όταν υπάρχει κάτι να μοιραστούνε. Ήξερα ότι θα κάνω τον διαιτητή, αλλά ποτέ από τόσο νωρίς. Όχι όταν οι δύο κόσμοι τους είναι ακόμη παράλληλοι, γιατί τι μπορεί να έχει ένα νήπιο να μοιράσει με ένα βρέφος;
Και όμως, εκεί που ο μεγάλος έπαιζε με ένα παιχνίδι, ο μικρός το άρπαζε, το έβαζε στο στόμα του και το γέμιζε σάλια. Αμέσως, ο μεγάλος εκδήλωνε τη σιχαμάρα του και μου φώναζε κλαίγοντας να το πάρω και να το καθαρίσω. Μόλις έπαιρνα το παιχνίδι απ’ τον μικρό άρχιζε κι εκείνος τα κλάματα και άντε να τον σταματήσεις αφού δεν ήθελε να σαλιώσει κανένα άλλο παιχνίδι εκτός από αυτό.
Το ίδιο γινόταν και με το φαγητό, ο μικρός άρπαζε κάτι απ’ το πιάτο του μεγάλου και ξεκινούσε το χάος. Και φυσικά, υπήρχα και εγώ, που με διεκδικούσαν διαρκώς και οι δύο σα να μην υπάρχει αύριο!
Η μεροληπτική μου συμπεριφορά
Εννοείται ότι αγαπώ και τα δύο παιδιά μου το ίδιο και δεν πίστευα ποτέ ότι θα ευνοούσα το ένα από τα δύο σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Έλα όμως που υπήρξα η μεγαλύτερη αδερφή και είχα νιώσει πολλές φορές να ευνοούνται οι μικρότερες. Κάπως έτσι, βρέθηκα να ευνοώ τον μεγαλύτερό μου εις βάρος του μικρότερου για να μη νιώσει όπως εγώ τότε. Το παρατήρησε ο άντρας μου κάποιες φορές και ένιωσα πολύ άσχημα, ακόμα και αν δεν το έκανα συνειδητά.
Ταυτόχρονα, υπήρξαν φορές που ευνόησα τον μικρότερο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή είναι μωρό και δεν ξέρει ακόμα πως να μοιράζεται ή να ζητάει. Κάτι που δεν μπορούσα να αποφύγω, φυσικά, αλλά δεν παύει να είναι ένα είδος μεροληψίας όταν ο μεγάλος δεν φταίει στ’ αλήθεια.
Ευτυχώς, μοιράζοντας στα ίσα τις αγκαλιές και τα φιλιά μου, φρόντισα να μη νιώσουν ποτέ αυτό που φοβήθηκα εκείνες τις λιγοστές στιγμές – ότι δηλαδή κάποιος από τους δύο είναι ο αγαπημένος μου.
Το πώς η αδερφική αγάπη θέλει τον χρόνο της
Η αλήθεια είναι πως το να έχει το παιδί μας ένα αδερφάκι να αγαπιούνται ήταν ο κύριος λόγος που αποφασίσαμε να κάνουμε δεύτερο. Τον έβλεπα να παίζει μόνος του και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να έχει μια παρέα σε κάθε στιγμή της ζωής του, κάποιον που να τον καταλαβαίνει καλύτερα από εμάς.
Φυσικά, δεν περίμενα αυτό να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, αφού πόσο καλή παρέα μπορεί να κάνει ένας 3χρονος με ένα μωρό. Αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα ότι ο μεγάλος θα νιώσει αυτή τη συντροφικότητα από νωρίς και δεν θα βλέπει την ώρα να μεγαλώσει λίγο ο μικρός για να παίζουνε μαζί.
Στη πραγματικότητα, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον ώσπου ο μικρός να χρονίσει και τότε πάλι, ίσα που αναγνώριζε την παρουσία του.
Δεν ανησύχησα ιδιαίτερα και τελικά, έφτασε η στιγμή που η σχέση τους πέρασε στο επίπεδο της αδερφικής φιλίας κι ελπίζω αυτό να κρατήσει για πάντα, ώστε να έχουν ο ένας τον άλλον, ακόμα και όταν εμείς αφήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο.
Πηγή: kidspot.com.au
