Όλοι μου πρότειναν να τη μέθοδο «cry it out» και την εφάρμοσα. Το δοκίμασα με το πρώτο μου για 3 ολόκληρα λεπτά (μου είχαν πει για 20 λεπτά) αλλά δεν άντεξα. Με κατέστρεψε, το ίδιο και τον σύζυγό μου.
Του είπα τι είπε η νοσοκόμα, τι είπε ο γιατρός, τι είπε ο τάδε και ο δείνα και τι έγραφαν τα άρθρα που διάβασα σχετικά με αυτό στο διαδίκτυο. Θυμάμαι ακόμα το βράδυ που το δοκίμασα.
Είχα ετοιμάσει το μωράκι μου για ύπνο, το έβαλα στην κούνια και έκλεισα την πόρτα του υπνοδωματίου του.
Καθίσαμε με τον άντρα μου στο σαλόνι και άρχισε να κλαίει. Πέρασαν εξήντα δευτερόλεπτα και άρχισε να ουρλιάζει και να ωρύεται. Εκείνος ήταν σοκαρισμένος και εγώ απεγνωσμένη. Πέρασαν εκατόν είκοσι δευτερόλεπτα και ακούστηκε ένας παράξενος ήχος, σαν το μωρό μου να μη μπορούσε να αναπνεύσει.
Εκατόν ογδόντα δευτερόλεπτα, και οι δύο σηκωθήκαμε από τον καναπέ και τρέξαμε προς το μέρος του. Δεν αντέξαμε, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε. Και ξέρω ότι είμαστε οι μόνοι γονείς που έχουν νιώσει έτσι.
Ήταν επώδυνο και τρομερά απαίσιο να ακούω τα ουρλιαχτά του μωρού μου για βοήθεια και να μην κάνω τίποτα για να το παρηγορήσω. Γνωρίζω οικογένειες, καλές οικογένειες, στις οποίες αυτή η μέθοδος λειτούργησε θετικά. Απλά δεν ήταν για εμάς.
«Δεν μπορώ να τον ακούω άλλο να κλαίει. Με χρειάζεται» είπα στον άντρα μου και εκείνος μου απάντησε «Ωραία, γιατί ούτε εγώ μπορώ».
Το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω αυτό το στρουμπουλό μωράκι στην αγκαλιά μου. Δεν με ένοιαζε να μείνω όλο το βράδυ ξύπνια - κάτι που συνέβαινε πολύ συχνά. Οπότε τον νανούριζα κάθε βράδυ. Όχι μόνο αυτόν αλλά και τα τρία μας παιδιά.
Ακόμη κι όταν μεγάλωσαν πάντα ήμασταν δίπλα τους πριν κοιμηθούν. Για μια αγκαλίτσα ή ένα φιλάκι. Δεν τα αφήσαμε ποτέ να κλάψουν, πάντα τρέχαμε να τα παρηγορήσουμε ακόμα κι αν ήμασταν κομμάτια από την κούραση.
Κι αυτό θα συνεχίζουμε να κάνουμε. Είμαι σίγουρη πως δεν θα βρείτε άρθρα που να είναι σύμφωνα με αυτό που κάνουμε Σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία! Αυτό λειτούργησε για την οικογένειά μας. Τα μικρά μας δεν χρειάστηκε ποτέ να ηρεμήσουν μόνα τους. Πάντα είχαν δίπλα τους τη μαμά και τον μπαμπά τους.
Τίποτα δεν μας εμποδίζει. Ούτε οι σκάλες του σπιτιού, ούτε τα τηλέφωνα. Πρέπει να φαινόμαστε αστείοι στους επισκέπτες μας. Ωστόσο, πάντα θα τρέχουμε όταν τα παιδιά μας κλαίνε. Ανεξάρτητα από την ηλικία τους.
Και πραγματικά εύχομαι ολόψυχα πάντα να βασίζονται σε εμάς για τα προβλήματα, τα λάθη ή τους φόβους τους.
Είμαστε οι προστάτες τους, το καταφύγιό τους. Λάθη θα κάνουμε ως γονείς, αλλά θέλω να ξέρουν ότι θα είμαστε πάντα δίπλα τους όταν μας χρειάζονται.
Πηγή: herviewfromhome.com
