«Είσαι ξαπλωμένο και γυμνό. Σε έχουν διασωληνώσει για να μπορέσεις να ζήσεις. Το δερματάκι σου είναι σχεδόν διάφανο και πολύ εύθραυστο.
Είσαι τόσο μικρό και αδύναμο, είσαι κάτι το εξωπραγματικό. Παρόλο που μοιάζεις με μωρό, δεν μπορώ να σε αποκαλέσω ακόμα έτσι γιατί είσαι μια σταλιά.
Κανένα ρούχο δεν θα σου κάνει για μερικούς μήνες ακόμα.
Και το μεγάλο σου αδερφάκι θα αργήσει να σε κρατήσει στην αγκαλιά του. Ακόμα και εγώ, η μαμά σου, δεν μπορώ να σε φροντίσω όπως θέλω αυτή τη στιγμή.
Τώρα είσαι ασφαλής στην θερμοκοιτίδα σου, προστατευμένη απ' τον έξω κόσμο. Μόνη αλλά ασφαλής.
Ήρθες πολύ νωρίς σ' αυτόν τον κόσμο, γιατί κινδυνεύαμε και οι δυο μας και έτσι οι γιατροί έπρεπε να δράσουν γρήγορα. Δεν έχεις ιδέα πόσο αποτυχημένη ένιωσα. Πόσο στενοχωρημένη.
Να ξέρεις ήθελα πολύ να σε κρατήσω κοντά μου, να σε ταΐσω και να νιώσω το απαλό δερματάκι σου. Ήθελα να σε ντύσω με ροζ φορμάκια και να φωτογραφίσω το πρώτο σου χαμόγελο. Να αναπνεύσω την υπέροχη μωρουδίστικη μυρωδιά σου. Να ακούσω την αναπνοή σου.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε, γιατί πήγα σπίτι χωρίς εσένα. Και όλες αυτές οι στιγμές πρέπει να περιμένουν... Ίσως και 2 μήνες ακόμα...
Πρώτα πρέπει να δυναμώσεις.
Πρέπει να γίνεις πιο σκληρή.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Κράτα γερά μικρό μου θαύμα!
Σε περιμένω»
Πηγή: herviewfromhome.com
