Η παγίδα που πέφτουν οι γονείς
Η μεγάλη παγίδα που πέφτουμε εμείς οι μαμάδες (και οι μπαμπάδες) είναι ότι φτιάχνουμε στο μυαλό μας μια φαντασιακή εικόνα των παιδιών μας και, ασυνείδητα, τα βλέπουμε όπως θα θέλαμε να είναι, και όχι όπως είναι πραγματικά. Τα παιδιά, φυσικά, αντιλαμβάνονται αυτό το παράδοξο και, παρά το γεγονός ότι κάνουμε τα πάντα για εκείνα, αισθάνονται κάποιες φορές ότι δεν είναι επιθυμητά ή ότι δεν τα αγαπάμε.Αγαπώ το παιδί μου ακόμα κι όταν δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου
Η αληθινή αγάπη πατάει γερά στη γη και περικλείει μέσα της την αποδοχή και την κατανόηση. Συχνά, τα παιδιά δεν ακολουθούν τους κανόνες που τους βάζουμε, κάνουν ζημιές ή ακολουθούν διαφορετικά ενδιαφέροντα από εκείνα που θα θέλαμε.Με λίγα λόγια, δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας και, στιγμιαία, ενδέχεται να νιώθουμε θυμό, αποδοκιμασία και μη αποδοχή. Θεωρούμε αδιανόητο το δικό μας παιδί να κάνει λάθη ή να πάει ενάντια στις αρχές που του έχουμε δώσει.
Όλοι κάνουμε λάθη, ακόμα και τα… παιδιά μας!
Ωστόσο, κανείς άνθρωπος δεν είναι αλάνθαστος. Ούτε καν τα… παιδιά μας! Το μυστικό είναι να δεχτούμε βαθιά μέσα μας ότι έχουν δικαίωμα στο λάθος και τα στραβοπατήματα. Ως γονείς, οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους ακόμα και τότε, να τα στηρίζουμε και να τους δείχνουμε το «σωστό», ακόμα κι αν εκείνα έχουν αντίθετη άποψη.
Αφήνω το παιδί να ξεδιπλώσει τα δικά του ταλέντα
Εξίσου υποστηρικτικοί πρέπει να είμαστε και με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Συχνά, όταν κάνουμε παιδιά, περιμένουμε να ακολουθήσουν τον δικό μας δρόμο και να εκπληρώσουν τα δικά μας απωθημένα. Πολλές φορές, μάλιστα, τα παιδιά το κάνουν από φόβο μήπως μας απογοητεύσουν και σταματήσουμε να τα αγαπάμε.Ωστόσο, χρειάζεται να παραδεχτούμε ότι είναι αυτόνομες προσωπικότητες, με διαφορετικά «θέλω» και ξεχωριστά ταλέντα. Ο δρόμος που θα ακολουθήσουν πρέπει να είναι αποκλειστικά δική τους απόφαση και όχι αποτέλεσμα ασφυκτικής νουθεσίας και καταπίεσης. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, εξάλλου, είναι να είμαστε κοντά τους σε κάθε τους βήμα και να τα βοηθάμε να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα.
Η αγάπη είναι μια δύσκολη υπόθεση….
Δεν είναι εύκολο για έναν γονιό να αποδεχτεί πάντα και πλήρως την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τις επιθυμίες του παιδιού του, όσο και να το αγαπάει. Το μυστικό είναι να αντιληφθούμε από νωρίς ότι τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο δεν είναι ούτε κλώνοι μας ούτε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Δεν μας ανήκουν, όπως δεν ανήκουν και σε κανέναν άλλον παρά μόνο στον εαυτό τους.Αγαπάω, λοιπόν, το παιδί μου γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελα να είναι και του δίνω την ευκαιρία να είναι ευτυχισμένο, δυνατό και γεμάτο αυτοπεποίθηση.
