«Πριν από 6 μήνες πέρασα μια ίωση που με χτύπησε στο στομάχι. Μια ίωση που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ μου. Ήμουν έγκυος και ανησυχούσα για το μωρό γιατί ο πυρετός ανέβαινε, αλλά είπα ότι θα περάσει και έκανα υπομονή.
Έκανα ένα μπάνιο για να ξεκουραστώ και μόλις βγήκα, έκανα εμετό. Έπεσα για ύπνο με μια λεκάνη δίπλα μου για να είμαι σίγουρη.
Καταμεσής της νύχτας, έσπασαν τα νερά μου. Αρχικά νόμιζα ότι έχασα τον έλεγχο της κύστης μου, λόγω της ίωσης. Αλλά σύντομα κατάλαβα ότι τα υγρά στο πάτωμα δεν ήταν από αυτό.
Ο άντρας μου πήδηξε απ’ το κρεβάτι, ξύπνησε τα παιδιά και ετοιμαστήκαμε για το νοσοκομείο. Τηλεφωνήσαμε στην μαία, αλλά μου είπε ότι αφού δεν μου συμβαίνει κάτι άλλο, έπρεπε να περιμένω μέχρι την άλλη μέρα για να με εξετάσουν.
Τότε, άρχισε ο πόνος και η αιμορραγία. Το ασθενοφόρο δεν μπορούσε να έρθει αμέσως κι έτσι οι δικοί μου με έβαλαν στο αμάξι και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όλοι μου (ακόμα και οι νοσοκόμες) έλεγαν ότι μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά εγώ ήξερα ότι κάτι μου συνέβαινε.
Δεν έχανα όμως τις ελπίδες μου. Πίστευα ότι στο τέλος όλα θα πήγαιναν καλά.
Με πήγαν ως το δωμάτιο με καροτσάκι, μου έκαναν τον υπέρηχο και όλα σταμάτησαν εκεί.
«Λυπάμαι», μου είπε η γιατρός.
Μια σειρά από ειδικούς με εξέτασαν αμέσως μετά. Δεν υπήρχε τίποτα λάθος. Ήταν κάτι που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.
Έτσι απλά και χωρίς δεύτερη κουβέντα μου εξήγησαν τη διαδικασία καθαρισμού μέσω ενός χαπιού. Μου έδωσαν το χάπι και τις οδηγίες κι επιστρέψαμε σπίτι. Εκεί με περίμενε η μαία. Μου εξήγησε κάτι που δεν μου είχαν πει στο νοσοκομείο… ότι η αποβολή θα μπορούσε να γίνει και στο σπίτι, πριν ξαναπάω την άλλη μέρα.
Κι έτσι έγινε. Κάποια στιγμή ένιωσα σαν να θέλω να πάω τουαλέτα και εκείνη την ώρα απέβαλα. Ήταν σοκαριστικό, αλλά έπρεπε να πάρουμε το νεκρό έμβρυο και να το πάμε στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις.
Για μένα δεν είχε σημασία. Είχαν τελειώσει όλα. Λίγες μέρες αργότερα, απέβαλα και τον πλακούντα που είχε μείνει.
Ο άντρας μου πήρε άδεια μια εβδομάδα για να μείνει δίπλα μου και η μαμά μου ανέλαβε τα παιδιά. Κάναμε μεγάλους περιπάτους, ξεκουραστήκαμε αρκετά και βρήκαμε το κουράγιο να μιλήσουμε στα παιδιά για το δυσάρεστο γεγονός. Είδαμε ταινίες, βρεθήκαμε με φίλους και προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε.
Κι ύστερα επιστρέψαμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Ο άντρας μου στη δουλειά του, η μαμά μου στο σπίτι της κι εγώ στο νοικοκυριό μου.
Ο πόνος όμως δεν έλεγε να φύγει κι έτσι άρχισα να ανοίγομαι και να μιλάω πιο συχνά για την αποβολή μου σε φίλους και συγγενείς. Και τότε ανακάλυψα ότι ο πόνος μου δεν ήταν καθόλου σπάνιος. Σχεδόν όλοι το είχαν περάσει τουλάχιστον μια φορά. Άλλοι και δύο.
Απλώς, δεν μιλούσαν ποτέ γι’ αυτό. Κανείς δεν μιλάει για τον πόνο μιας αποβολής, για την τραυματική εμπειρία και τη διαδικασία της επούλωσης, σωματικής και ψυχικής.
Κι έτσι, όταν μου συνέβη νόμιζα ότι είμαι ολομόναχη στον κόσμο και πως δεν υπάρχει ούτε ψυχή να με νιώσει και να με βοηθήσει...»
Πηγή: scarymommy.com.au
